| Rafał szedł ulicami wpatrzony w wyświetlacz komórki. GPS pracował na całego.
Wszystko szło dobrze więc oczywiście musiało się spieprzyć.
Dwie ciemne postacie wyłoniły się z zaułka obok którego przechodził dziennikarz, dwie pary rąk chwyciły go za ramiona i wciągnęły w ciemność.
Zanim owładnięty zaskoczeniem umysł zdążył zareagować ruszyło ciało według zapisanych w mięśniach odruchów. Pierwszy z mężczyzn (czarna kominiarka, ciuchy o mundurowym kroju, buty desantowe) zatoczył się i upadł gdy Rafa złamał jego chwyt nagłym skrętem ciała. Drugi, wyglądający jak jego brat bliźniak usiłował uderzyć w głowę, ale cios chybił, a ręka mężczyzny dostała się w chwyt nie gorszy od imadła, Krzeszewski zawirował, idąc za tym ruchem cisnął gościem o ścianę.
Wszystko szło gładko. Rafa nie miał zamiaru walczyć bez potrzeby. Odwrócił się aby zwiać...
- Opór przy aresztowaniu - usłyszał za plecami kobiecy głos - to lubię.
Nie dorównywała mu wzrostem ani budową ciała, ale Krzeszewski wiedział, że to złudne kryterium. Zresztą co tam wzrost i budowa. Za pasem kobiety tkwił symbol rozwiązania ostatecznego.
Odznaka policji Hongkongu.
Rafał nie był aż takim kretynem by, jak to ujęła, stawić opór przy aresztowaniu.
Dziennikarz uniwersalnym gestem poddania uniósł ręce nad głowę.
- Tylko spokojnie - mruknął - Nie wiedziałem, że jesteście z policji. Zaskoczyliście mnie i nie pamiętam, żeby ktoś powiedział "Stać! Policja!" - widząc jak obaj powaleni mężczyźni wstają na nogi Rafa kontynuował ściemnianie - Nazywam się Rafał Krzeszewski i jestem obywatelem Polski oraz dziennikarzem. I nie przypominam sobie żebym złamał prawo. Ok? Dogadamy się? |