Ombrose

Przystojny mężczyzna kucnął nad kamieniem
Rozgrzanym okropnie słońca przesyceniem
Wybił cztery jaja, co się ścięły szybko
W jajecznicę żółtą, potem zjadł ją chybko
Spojrzał na kobietę piękniejszą od złota
By wziąć ją w objęcia naszła go ochota
Lecz się zmitygował, bo był jeno skaldem
Ona zaś królewną, to nie było żartem

Eira z rodu Fjärdów - tak się nazywała
Jednak swoje imię ostatnio skrywała
Włosy jak pszenica, tak jasne od słońca
Policzki czerwone od tego gorąca
Może niewysoka, lecz bardzo powabna
Piersi zbyt kuszące, kibić taka zgrabna
"Może też żeś głodna? Bo nie zapytałem
Jak ostatni prostak sam ja wszystko zjadłem..."

Pokręciła głową, chodząc niespokojnie
Choć w brudnej sukience, wyglądała strojnie
"Tyleśmy w podróży, dom nasz niedaleko!
Proszę, się pospieszmy! Ja tak pragnę tego
Do ojczyzny wrócić najprędzej musimy
Na znajomą północ tak długo dążymy
Już jesteśmy blisko! Poznaję te drogi
Lecz słońce tak mocne, to jest zły znak, srogi
Zima trwać powinna. Czemu się skończyła?
Silną magię czuję", cała się speszyła

Nagle usłyszała... dźwięk tak głośny, wrogi
Wtem się obróciła i zadrżała z trwogi
Tam dalej na trakcie jeźdzców zobaczyła
I ich złe chorągwie, tak się wystraszyła
Trąbka wciąż huczała... oni ich spostrzegli!
Jak im nie uciekną, to całkiem polegli
Czy więc zbiegli z lochu kompletnie bez sensu?
Nie chciała tam wracać. Załkała z suspensu.

Bjarne, jej towarzysz, wstał i chwycił lutnię
Spojrzał na nią długo, pusto i tak smutnie
Nie był zwykłym skaldem, miał swą tajemnicę...
Co w tej właśnie chwili... tworzyło różnicę