Ulli w Gladish był tylko raz pamiętnej nocy gdy porywali psa. Liczył na to, że nikt z tutejszych go nie rozpozna i nie powiąże z kradzieżą psa.

Piekący ból mięśni zmuszanych do długotrwałego wysiłku sprawił, że myślał tylko o znalezieniu miejsca wiecznego spoczynku dla dwójki kompanów, którzy odeszli do domeny Morra.
Nie dość, że bolało go całe ciała, to był potwornie głodny. Gdy mijali bramę starał się iść pewnie bez zawahania, by jego odruchy nie zdradziły jego niepewności. Nie odzywał się jednak, zostawiając to chyba najbardziej wygadanemu z nich Albrechtowi.