Walka nie trwała długo. Strzały, bełty i biała broń wnet poradziły sobie ze zbrojnymi jedynie w zęby i pazury truposzami. Niestety i po stronie tych 'lepszych' była ofiara, na dodatek śmiertelna. Nawet bez znajomości anatomii można było, bez obawy o pomyłkę, określić, która rana wysłała rycerza w objęcia Pani z Jeziora.

Jeśli chodzi o pochówek, to Felix miał mieszane uczucia. Pierre zginął w walce, jak przystało na rycerza, chociaż pewnie byłby rozczarowany, że nie była to śmierć w obronie jakiejś sieroty, wdowy czy dziewicy. Należał mu się porządny pochówek, najlepiej w rodzinnym grobowcu, ale tenże był daleko, za to pod ręką znajdował się parszywy nekromanta, posyłający do walki różne nieumarłe stwory.
Nie było żadnej gwarancji, że za parę dni 'ożywiony' rycerz nie rzuci się na mieszkańców wioski czy swych niedawnych towarzyszy broni.
- Ze względu na okoliczności, proponowałbym spalić - skomentował propozycję Bianci. - Nie wiadomo, jak daleko sięga nekromancka zaraza. A miecz, jeśli nie jest rodzinny, oddaje się seniorowi - sprostował słowa Victorii. - Jak się to wszystko zakończy - dodał - to musimy tam się udać, do rodziny. A potem zapraszam was do Estalii. Tam jest milszy klimat.

Z wierzchowcem mógł być kłopot.
"Zgłodnieje, to zmądrzeje", pomyślał w pierwszej chwili, gdy poruszono ten temat. Nie był jednak tego całkowicie pewien.
- Niektóre konie bojowe dostają szału, gdy widzą zwłoki swego pana - stwierdził. - I bronią ich do upadłego.

Podrzuciwszy pozostałym temat do rozważań zwrócił się do Gimbrina.
- Czy niektóre z tych truposzy to mogą być członkowie poprzednich wypraw? Może rozpoznacie kogoś?