- Nie znam się na khazadzkich nazwach oddziałów. "Topór" to wasza nazwa na drużynę zbrojnych? - zapytał zaskoczony Lothar. Myślał, że krasnoludom bardziej będzie zależało na odzyskaniu kopalni. To niebezpieczna wyprawa i po targach zgodziłby się nawet i na sztukę złota na głowę na dzień, a za dzień z walką nawet dwie (w końcu za warunki bojowe płaci się podwójnie), ale jak żył nie widział tak drogich zbrojnych. Nawet u nich na dworze tyle się nie płaciło. Jak kiedyś dwór ojca Lothara odwiedził sławny fechmistrz to za tydzień szkolenia wziął dziesięć koron. Stawka dla kapitana zbrojnych nie przekraczała piętnastu szylingów za dzień. A dla żołnierza wynosiła sześć.
Wiedział, że ostatnio drużyna zarobiła nieco na handlu, ale bez przesady. Jeśli da się tak oszukać, jego reputacja legnie w gruzach i nigdy już nie zrobi interesu z poważnymi kupcami bez śmiechów z ich strony i prób wykorzystania jego naiwności.
Jeśli krasnoludy nie zejdą z ceny do bardziej akceptowalnego poziomu, pozostanie mu tylko pożegnanie się i samotne ruszenie w góry. Oprócz zauważenia niezwykle wysokiej ceny oraz szansy na odzyskanie kopalni i ukaranie czarownicy/złodziejki miał jeszcze dwa argumenty mogące skłonić krasnoludy do większej elastyczności - mógłby obiecać, że znajdzie dowód, że to nie khazadzi odpowiadają za napady za farmy oraz wspomnieć o tym, jak to pomogli mistrzowi Ainursonowi w dokończeniu budowy, która stała widać na dawnym elfim żalniku, bo jakoweś ożywione plugawą elfią magią trupy wyłaziły i mordowały inżynierów. A za pozbycie się problemu lub tydzień ochraniania zaproponowano ich czwórce siedemdziesiąt koron, co było z pewnością uczciwą zapłatą.