lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [18+] W błocie, krwi i piwie!: całus Khorne'a

Santorine · 08-03-2018, 20:18

- Pięć… Sześć… - najemnik odliczył monety w dłoni. - A, kurwa, niech ma siedem. Na łez otarcie. Atanaj chyba już się nie znajdzie. A mówiłem, kurwa, z magią nie ma żartów.

Najemnik przystanął, zastanawiając się. Ungoł zapewne leżał zamordowany gdzieś w borze, czy to z ręki ludzkiej czy też zwierzęcej. Lub też zabłądził i umarł z głodu. Albo też po prostu znudził się wariackimi wypadami i postanowił udać się na wschód, do ojcowizny. Albo po prostu powędrował do guślarki, by uczyć się arkan i dupczyć nalaną babę, myślał Schierke. We wszystkich tych przypadkach, Atanaj zapewne był efektywnie martwy dla Franza. Znaczyło to, że Franz wyszedł na plus. Nie musiał udawać się na zachód z Ungołem. A i też był taki czas, że wolałby tego nie robić.

- Spytaj się wiedźmy, gdzie podziewa się jej kochaś. Ale nie daj się zabić. Stara baba może być wściekła, wszakże paru z nich usiekliśmy. A gadałem przecież, że pod topór mi najść kto może. No. Bywaj.

Franz patrzył, jak zakapturzona postać oddala się w mrok.

* * *

Franz zjadł śniadanie, podziękował Gerdzie i wytrzeszczył oczy. Czy w istocie była to elfka, którą spotkał na drodze? Zamrugał i skrzywił się. Nie podobało mu się to. Kim rzeczywiście była i o czym rozmawiała, niewiele go to obchodziło. Jednak wolał nie zdradzać samego siebie, toteż postanowił słuchać, sam pozostając w cieniu.

Słuchał przez pewien czas Brentona i Ragnara, którzy deliberowali na tematy łodzi, jednak nie włączał się w te rozmowy zbyt żywo. Co do gorącej atmosfery w głuszy poza Salkalten, wątpił. Nie był to pierwszy raz, kiedy w okolicach grasowali rozbójnicy lub zwierzoludzie, napadając na karawany i mordując, kogo się da. Wiedział, że prędzej czy później imperialni ukrócą tą samowolę, do kogokolwiek ona naprawdę należała. Jeśli miasto rzeczywiście jakimś cudem zostałoby oblężone, Schierke zamierzał o nie walczyć. W tych burdelach nogi rozkładały zbyt piękne kurwy, by po prostu dać temu wszystkiemu spłonąć, pomyślał żywo Franz.

Gdzieś w połowie rozmów rzekł:

- Idę się odlać, wrócę zaraz.

Po czym wstał od stołu i wyszedł, najpierw rzeczywiście do wychodka, później tylnym wyjściem karczmy na ulice miasta. Zamierzał tego dnia załatwić jeszcze parę spraw, niekoniecznie związanych z wesołym towarzystwem pokancerowanego przez płomienie krasnoluda i kandydata na rycerza.

* * *

Zebrane przez najemnika wieści zaniepokoiły go. Co prawda najpierw sądził, że banda, która morduje mieszkańców Ostlandu była rzeczą normalną - trupy na trakcie to rzecz nie nowa, wiadomo było, że kto się zbyt głęboko w bór zapuści, ten musiał ponieść tego konsekwencje. Skoro jednak miara ściętych głów przekroczyła swoją zwyczajną normę, rzecz trzeba było zbadać, i to jak najszybciej. Naprawienie obrazu i zainkasowanie za niego nagrody będą musiały poczekać. Jeśli grasująca banda była tak dużym problemem, że mogłaby napaść na Salkalten, to mogłoby być i tak, że w mieście nie zostaną ściany, na których by można zdezelowany obraz powiesić. Przetasowawszy priorytety w głowie, reketer zaczął układać plan.

Pierwszą rzeczą, którą musieli zrobić, to wywiedzieć się, gdzie jest owa armia, co wsie wyżyna w pień, kto jej przewodził, jak daleko byli od Salkalten, czy i kiedy zamierzali uderzyć, a wreszcie - jaką drogą będą iść. Drużyna zatem potrzebowała przepatrywacza. Potrzebowali znaleźć bandę, a później przyczynić się do jej upadku. Przynajmniej z tą rzeczą Brenton i Ragnar mogli mu pomóc. Być może młodzik wreszcie będzie mógł zostać pasowany na rycerza w szykującej się rejzie, a krasnolud, zgodnie ze swoim dotychczasowym życzeniem śmierci, znajdzie ją. Schierke jednak nie zamierzał atakować przeciwnika bez solidnego planu. Który zamierzał im wyłuszczyć wkrótce, a którego zalążki pączkowały obok wspomnień o zamordowanej dziewczynce i pośladkach legendarnej Rity ze znajomego burdelu.

Postanowiwszy zorganizować wyprawę i wynaleźć sposób, jak na niej skorzystać, skierował kroki z powrotem do Rudej Owcy.

08-03-2018, 20:18	#162
Santorine Reputacja: 1	- Pięć… Sześć… - najemnik odliczył monety w dłoni. - A, kurwa, niech ma siedem. Na łez otarcie. Atanaj chyba już się nie znajdzie. A mówiłem, kurwa, z magią nie ma żartów. Najemnik przystanął, zastanawiając się. Ungoł zapewne leżał zamordowany gdzieś w borze, czy to z ręki ludzkiej czy też zwierzęcej. Lub też zabłądził i umarł z głodu. Albo też po prostu znudził się wariackimi wypadami i postanowił udać się na wschód, do ojcowizny. Albo po prostu powędrował do guślarki, by uczyć się arkan i dupczyć nalaną babę, myślał Schierke. We wszystkich tych przypadkach, Atanaj zapewne był efektywnie martwy dla Franza. Znaczyło to, że Franz wyszedł na plus. Nie musiał udawać się na zachód z Ungołem. A i też był taki czas, że wolałby tego nie robić. - Spytaj się wiedźmy, gdzie podziewa się jej kochaś. Ale nie daj się zabić. Stara baba może być wściekła, wszakże paru z nich usiekliśmy. A gadałem przecież, że pod topór mi najść kto może. No. Bywaj. Franz patrzył, jak zakapturzona postać oddala się w mrok. * * * Franz zjadł śniadanie, podziękował Gerdzie i wytrzeszczył oczy. Czy w istocie była to elfka, którą spotkał na drodze? Zamrugał i skrzywił się. Nie podobało mu się to. Kim rzeczywiście była i o czym rozmawiała, niewiele go to obchodziło. Jednak wolał nie zdradzać samego siebie, toteż postanowił słuchać, sam pozostając w cieniu. Słuchał przez pewien czas Brentona i Ragnara, którzy deliberowali na tematy łodzi, jednak nie włączał się w te rozmowy zbyt żywo. Co do gorącej atmosfery w głuszy poza Salkalten, wątpił. Nie był to pierwszy raz, kiedy w okolicach grasowali rozbójnicy lub zwierzoludzie, napadając na karawany i mordując, kogo się da. Wiedział, że prędzej czy później imperialni ukrócą tą samowolę, do kogokolwiek ona naprawdę należała. Jeśli miasto rzeczywiście jakimś cudem zostałoby oblężone, Schierke zamierzał o nie walczyć. W tych burdelach nogi rozkładały zbyt piękne kurwy, by po prostu dać temu wszystkiemu spłonąć, pomyślał żywo Franz. Gdzieś w połowie rozmów rzekł: - Idę się odlać, wrócę zaraz. Po czym wstał od stołu i wyszedł, najpierw rzeczywiście do wychodka, później tylnym wyjściem karczmy na ulice miasta. Zamierzał tego dnia załatwić jeszcze parę spraw, niekoniecznie związanych z wesołym towarzystwem pokancerowanego przez płomienie krasnoluda i kandydata na rycerza. * * * Zebrane przez najemnika wieści zaniepokoiły go. Co prawda najpierw sądził, że banda, która morduje mieszkańców Ostlandu była rzeczą normalną - trupy na trakcie to rzecz nie nowa, wiadomo było, że kto się zbyt głęboko w bór zapuści, ten musiał ponieść tego konsekwencje. Skoro jednak miara ściętych głów przekroczyła swoją zwyczajną normę, rzecz trzeba było zbadać, i to jak najszybciej. Naprawienie obrazu i zainkasowanie za niego nagrody będą musiały poczekać. Jeśli grasująca banda była tak dużym problemem, że mogłaby napaść na Salkalten, to mogłoby być i tak, że w mieście nie zostaną ściany, na których by można zdezelowany obraz powiesić. Przetasowawszy priorytety w głowie, reketer zaczął układać plan. Pierwszą rzeczą, którą musieli zrobić, to wywiedzieć się, gdzie jest owa armia, co wsie wyżyna w pień, kto jej przewodził, jak daleko byli od Salkalten, czy i kiedy zamierzali uderzyć, a wreszcie - jaką drogą będą iść. Drużyna zatem potrzebowała przepatrywacza. Potrzebowali znaleźć bandę, a później przyczynić się do jej upadku. Przynajmniej z tą rzeczą Brenton i Ragnar mogli mu pomóc. Być może młodzik wreszcie będzie mógł zostać pasowany na rycerza w szykującej się rejzie, a krasnolud, zgodnie ze swoim dotychczasowym życzeniem śmierci, znajdzie ją. Schierke jednak nie zamierzał atakować przeciwnika bez solidnego planu. Który zamierzał im wyłuszczyć wkrótce, a którego zalążki pączkowały obok wspomnień o zamordowanej dziewczynce i pośladkach legendarnej Rity ze znajomego burdelu. Postanowiwszy zorganizować wyprawę i wynaleźć sposób, jak na niej skorzystać, skierował kroki z powrotem do Rudej Owcy. Ostatnio edytowane przez Santorine : 09-03-2018 o 20:29.