| Mina Sary trochę skwaśniała, gdy zamiast spodziewanego młodziana w lśniącej zbroi, zobaczyła starca w rozklekotanym pancerzu. Niemniej sposób w jaki się przedstawił oraz jego zachowanie były tak rycerskie, jak słyszała w opowieściach swojego przyjaciela. Zauroczona przypatrywała się jego sylwetce, podziwiając wszelkie ozdoby rycerskiego rynsztunku.
Uśmiechnęła się promiennie do mężczyzny.
- Witaj panie! Ja jestem Sara. Najmłodsza, najbrzydsza i najbardziej zwariowana córa Jacqe’a z rodu Aviante. Może słyszałeś o moim ojcu? A może o mojej siostrze Katarinie? Gwarantuję, że w życiu piękniejszej damy nie widziałeś!
Widząc brak zrozumienia w oczach starca, dziewczyna skrzywiła się, jakby starając sobie przypomnieć główny wątek rozmowy. Obejrzała się przez ramię na zmierzającą ku nim damę, której usta bynajmniej nie wyrażały zadowolenia.
„ I wiszą wysoko i są takie kwaśne... – powiedział lis do kruka” – skojarzył jej się fragment bajki z dzieciństwa.
- No my... jesteśmy w podróży do Franciszka I. Ja mam odebrać wyposażenie, żeby wykonać zadanie hrabiego, zaś ona... – wskazała palcem na kobietę, która właśnie schodziła z wzgórza. – A ona... to w sumie nie wiem. Trochę mi głupio pytać, bo jakaś taka chmurna... Pewnie kobieca przypadłość ją nawiedziła. Jak kiedyś moją siostrę bardzo męczyło, to aż talerzem we mnie rzuciła. Tak, to chyba wtedy było, gdy jej powiedziałam, że jej brzuch odstaje. Tam trochę tylko, bo się wcześniej objadła, ale nie jakoś strasznie przecie... O, a to właśnie pani... Pani... Eee jak się pani zwiesz?
Dziewczyna popatrzyła pytająco na damę w czerwonej sukni. Widać tylko chwile zaciekawienia mogły uspokoić słowotok młodej alchemiczki.
__________________
Konto zawieszone. |