Tę książkę poleciła mi moja mama. Nawykły do odmiennej preferencji względem czytanych książek raczej nie spodziewałem się, że mi się spodoba… A jednak.

Narratorem książki jest pies nazywający się Ali Baba i z tym wiązały się moje największe obawy. Sądziłem, że Maria Ginter pójdzie w kierunku filmów familijnych z udziałem „mówiących” zwierząt, gdzie przedstawiane są dramaty czworonogów.
Okazało się, że nie było się czego bać. Autorka zaprezentowała bardzo optymistyczne podejście przywołujące wielokrotnie delikatny uśmiech. Owszem, znajdują się tam problemy, ale też ich rozwiązania.

Sama historia nie jest skomplikowana. Składa się z niepowiązanych ze sobą rozdziałów będących fragmentami życia psiaka oddzielonych od siebie różnymi przedziałami czasowymi. Każdy rozdział skupia się na problemie krótkoterminowym, przez co miałem wrażenie, że czytam po prostu o zwykłym życiu codziennym z blaskami i cieniami. To nie jest epicka opowieść o podróżowaniu psa przez wielkie problemy jak przechytrzenie sprytnych złoczyńców. To jest po prostu opowieść o codzienności. W zasadzie szczęśliwej, jeśli spojrzeć na całokształt.

Jak często spoglądamy na życie przez pryzmat chwilowych skaz? Bo tu potknięcie, tam ktoś ochlapał, tego mi się nie chce, ktoś spojrzał krzywo, to mi się nie podoba. To wszystko są elementy. Naturalnie, dokładają cegiełkę do całokształtu, ale są jak brzydkie ikony na pulpicie z piękną tapetą. Wystarczy spojrzeć na tapetę, tło życia, a wszystko się rozjaśnia w przypadku zdecydowanej większości ludzi.
Może warto przypomnieć sobie o osobach bliskich, ich uśmiechach i ich sympatii nie tylko ze względu na zalety, ale pomimo wad? Te pierwsze uważają za ważne, te drugie schodzą na dalszy plan. Może warto spojrzeć w oczy psa czekającego na spacer? Może warto uczynić coś miłego tylko po to, żeby zobaczyć czyjś uśmiech i przez to samemu się uśmiechnąć? Podobny przekaz prezentuje Mesajah.

Cytat:

Napisał Natural Dread Killaz A pomyśl - bardzo wielu ludzi by chciało Być na drodze do szczęścia w tym miejscu co Ty.

Bardzo lubię jak książka skłania mnie do myślenia. Jak zadaje pytania, nad którymi mogę się zastanowić lub prezentuje kwestie, nad którymi zdecydowanie warto się pochylić. Nawet jeśli pojawiają się w nieskomplikowanym opakowaniu.

Wierność, przywiązanie oraz fakt, że drugi człowiek inaczej patrzy na świat. Ile razy chcąc zrobić coś dobrego zostaliście źle odebrani? Zdarzyło się chyba każdemu przynajmniej raz, prawda? A jeśli w danej sytuacji zachodzi zdarzenie analogicznie przeciwne? Czy przypadkiem tym razem ty nie odbierasz kogoś źle pomimo pięknych intencji tejże osoby?

„Ali Baba i jego pieskie życie” jest nieskomplikowana fabularnie. Już po samym postawieniu problemu wiedziałem, że wszystko dobrze się skończy. Często udawało mi się przewidzieć zakończenie rozdziału, ale w tym wypadku nie była to wada. To taka mała szkoła rzeczywistości o przekazie: „wszystko będzie dobrze”. Czytelnik czyta i spodziewa się dobrego zakończenia w sytuacjach całkowicie życiowych, a potem je dostaje. To nastraja niezwykle pozytywnie i optymistycznie.

Jestem pod wrażeniem. Nie spodziewałem się tego. Muszę częściej pytać mamę czy ma coś dobrego do poczytania.