Wszewład

Nagłe słowa wywarły spore wrażenie na żałosnej znajdzie. Wszewład podszedł wystarczająco blisko, aby dzięki blademu światłu księżyca, co z trudem przedarło się przez szerokie korony drzew, w pełni ocenić stan klęczącego rozbójnika. Ten zawył szkaradnie, szarpnął się niczym pojmane zwierze, po czym lico obrócił ku Urzycanowi. Widok ten zapierał dech w piersi, nie z zachwytu jednak, lecz z pierwotnej odrazy. Twarz, wykrzywiona w grymasie bólu i rozpaczy, miała wykłute oczy, dziwacznymi wzorami pocięte policzki, brudną krwią była poplamiona aż po spękane usta.
- Pomóż człowieku! - wycharczał z trudem, strachliwie krztusząc się śliną. - Oni wrócą, wybebeszą, ja nie chcę, nie chcee! - piszczał, błądząc po lesie czarnymi oczodołami. Wszewład zauważył, że ofiara spętana jest grubym sznurem, nogą przywiązana do pnia starego dębu.
Gdyby nastawić czujne uszy, można byłoby dosłyszeć szelest odległych kroków, stłumione dźwięki twardej, agresywnej mowy.