Akcja usunięcia prześcieradeł z widoku i ukrycia się za ścianką przebiegła wyjątkowo sprawnie. Agenci bez zbędnych słów czekali teraz przyczajeni na dalszy rozwój wypadków.
Tymczasem odgłos, który tak skutecznie zmobilizował ich do działania, przybliżał się coraz bardziej. Ku rozczarowaniu Liama intruz zbliżał się nieubłaganie w ich kierunku. W końcu przejście na korytarz otworzyło się i przez szklaną taflę skrzydeł drzwiowych, które na ich szczęście otwierały się w kierunku klatki schodowej, mogli zobaczyć swego
wroga.
Robot nie wyglądał groźnie. Przede wszystkim, przynajmniej na pierwszy rzut oka, nie był uzbrojony. Wyglądem bardziej przypominał insekta niż człowieka i w całości mierzył jakiś metr wysokości. Najwyraźniej nie zauważył niczego podejrzanego, bo bez wahania ruszył bezpośrednio do kamery usytuowanej na wprost schodów. Tam górna, kolista część jego ciała, usytuowana na teleskopowej szyi, poszybowała w górę i zaczął z uwagą studiować uszkodzenia. Jeśli został wysłany w tym właśnie celu, najprawdopodobniej w drugiej kolejności miał zamiar sprawdzić następną kamerę. W takim przypadku dotychczasowe raczej dość prowizoryczne schronienie agentów zostałoby całkowicie spalone. Wszyscy zdawali sobie doskonale sprawę, że pozostawały im zaledwie sekundy do podjęcia decyzji o dalszym działaniu. Problemem był fakt, że nie mogli się ze sobą porozumiewać za pomocą słowa. Nie wiedzieli bowiem, jak dobrym urządzeniem nasłuchowym posługiwał się ich potencjalny przeciwnik.