Nutka z radością (ale i też niejakim zdumieniem) zaobserwowała, że ludzie - najwidoczniej podobnie jak wszystkie Większe Rasy - mają zupełnie podobne zachowania jak orkowie. Na przykład zasadą u zielonoskórych było to, że "witając" się z kimś, należało go lekko zaatakować, żeby sprawdzić jego reakcję czy dać mu do zrozumienia, że samemu jest się silniejszym... i proszę, ten towarzysz Pani Walkirii, nazwany Aximem, zrobił właśnie dokładnie to samo! No, może przesadził lekko z entuzjazmem, ale może się po prostu mocno stęsknił? Tak czy inaczej, wcześniej Nutka miała wyznawców Jedynego za jakieś miękkie faje i fajansów, a tu proszę, zachowywali się tak, jakby znała ich z orczego obozu!

Do pełni szczęścia i przekonania się do nowej wiary brakowało tylko goblince tego, żeby Pani Walkiria rozwiązała problem blond bździągwy w sposób ostateczny, ale i na to były szanse: czy rozkaz, żeby nie pozwolić orkowi branki nie znaczył przypadkiem, że lafirynda ma zostać złożona w ofierze osobiście przez prorokinię i dlatego chwilowo trzeba ją ocalić? Taką przynajmniej nadzieję miała Nutka na dnie swojego zielonego serduszka, kiedy jak mogła wyciągała swoje małe nóżki, by nadążyć za pędzącą za kapłanem awangardą...