Lotte Visser
Lotte spoglądała na rozciągający się poniżej pejzaż miasta. Tonął w jaskrawym świetle południa. Wyglądał niezwykle malowniczo i radośnie. Zupełnie jak z broszurki jakiegoś biura podróży. Na szczęście znajdowali się na dalekiej północy, dzięki czemu temperatura nie będzie dawać się we znaki tak bardzo, jak we Włoszech. Taką przynajmniej mieli nadzieję pasażerowie samolotu.
Wysiedli, po czym skierowali się prosto do postoju taksówek. Pięć osób nie mogło zmieścić się do standardowej, co stanowiło pewien problem. W jaki sposób powinni podzielić się? Eric McHartman nie chciał opuścić Isma Pajariego i rozdzielenie tej dwójki wydawało się kompletnie niemożliwe. Kto powinien podróżować z nimi? Mogły to być maksymalnie dwie osoby, przy czym Domenico musiał być z Luigim, jako że szofer nie znał angielskiego. Z tego wynikało, że Lotte powinna udać się osobną taksówką. Tyle że była osobą posiadającą najwięcej informacji z nich wszystkich i stanowiła leaderkę grupy.
Na szczęście ich rozważania przerwało pojawienie się autobusu jadącego do centrum miasta. Wsiedli do niego, po czym kupili bilety. Następnie Lotte zaczęła czytać informacje o Seinäjoki, które zostały zgromadzone w zdjęciach z podziemia grobowca Aaltów.
Cytat:
Centrum Aalto (fiński: Aaltokeskus) to administracyjny i kulturalny środek miasta Seinäjoki w Finlandii. Jest złożony z sześciu budynków zaprojektowanych przez Alvara Aalto, wybudowanych pomiędzy 1960 i 1968. Centrum reprezentuje jedno z najważniejszych prac Aalta i jest znane w Finlandii, a nawet międzynarodowo jako architekturalna całość. Drewniany plan centrum znajduje się w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Yorku.
Przetarg na zaprojektowanie planu nowego kościoła w Seinäjoki został zorganizowany w 1951. Praca Aalta, nazwana "Krzyż Dolin", wygrała konkurs, chociaż przekraczała powierzchnię wyznaczoną w zasadach konkursu. Minęło kilka lat zanim budowa rozpoczęła się - kościół został wreszcie zbudowany pomiędzy 1957 i 1960.
W 1958, w trakcie budowy kościoła, miasto Seinäjoki zorganizowało kolejny konkurs architektoniczny na design nowego ratusza nieopodal kościoła. Alvar Aalto i jego żona Elissa wygrali przetarg w 1959. Ich zgłoszenie zawierało także plany na bibliotekę, teatr i budynek administracyjny. Ratusz został zbudowany pomiędzy 1951 i 1952, a biblioteka w 1964-1965. Plebania, również zaprojektowana przez Aalta, została zbudowana obok kościoła w 1965-1966. Budynek administracyjny, w którym są przeprowadzane różne cywilne usługi, został skonstruowany pomiędzy 1967 i 1968.
Plany teatru zostały ukończone przez Aalta w 1969, ale budynek został skonstruowany ponad dwie dekady później w 1986-1987 zgodnie ze wskazówkami Elissy Aalto, jako że Alvar Aalto umarł w 1976.
Aalto zaprojektował również dziedziniec pomiędzy budynkami, w tym fontannę i oświetlenie zewnętrzne. Ta "przestrzeń dla mieszkańców" została pokryta granitowym płytami w 1988 zgodnie z oryginalnymi planami Aalta.
Fińska Narodowa Komisja Antyków umieściła centrum w spisie ważnych miejsc dziedzictwa narodowego. Docomomo również wyszczególniło Centrum Aalto jako ważny przykład współczesnej architektury Finlandii.
Budynki:
1. Kościół Lakeuden Risti (1960)
2. Ratusz (1962)
3. Biblioteka (1965)
4. Plebania (1966)
5. Budynek administracyjny miasta i okręgu (1968)
6. Teatr miejski (1987) |
Po tym jak wysiedli, Domenico chwycił Lotte za ramię i dyskretnie odciągnął ją na bok.
- Czytałem jego myśli – spojrzał w stronę olbrzyma. – Wydaje mi się, że nie ma złych zamiarów. Przynajmniej nie w tej chwili – zawiesił głos. – Chyba możemy założyć, że nie zaatakuje nas w najmniej spodziewanym momencie. Mam wrażenie, że brzmię okropnie naiwnie, mówiąc to, jednak takie odnoszę wrażenie. Martwi go coś zupełnie innego – westchnął. – Jego szef, szef szakali, karzeł Fernando Abascal, zmarł. Został zamordowany przez Valkoinen kilka godzin temu. Chyba wojenki z IBPI nie teraz są im w głowie.
Lotte pamiętała go jeszcze z czasów Wyspy Wniebowstąpienia. Mały człowiek z bazooką. Tyle że wtedy nie miał jeszcze imienia i nazwiska.
- Chyba byłem tutaj kiedyś, jak byłem mały – Ismo rozmawiał z McHartmanem. – Mam takie uczucie… jak to się mówi? Deja…
- Deja vu? – zapytał olbrzym.
- Tak mi się wydaje – Pajari skinął głową.
Luigi stał obok nich, spoglądając srogo na McHartmana. Konsument nie wydawał się tego dostrzegać. Albo celowo ignorował to, aby nie prowokować konfliktu.
Domenico natomiast spojrzał na Lotte.
- Co teraz? – zapytał. – Jesteśmy już na miejscu. Od czego zaczynamy?