Richard już zaczął myśleć o ucieczce, ale po słowach Alex prawie palnął się w głowę. Nie wziął pod uwagę, że wszystko, co napotykają stanowi jakąś wskazówkę. Chociaż wciąż nie można było mieć pewności, że rozwiązanie tajemnic ocali ich zagrożone życia, to przynajmniej sprawiało dość przyjemne wrażenie, że mają na coś wpływ i jednak własny los może leżeć w ich rękach.

Alex mówiła najwięcej, zapewne z potrzeby wykazania się jako autorka wiersza. Dla Richarda, który wciąż w głowie miał "swój" dziwny rysunek, było oczywiste, że to nie ona go napisała. Ale nie przeszkadzało to kobiecie w wykazaniu się największą umiejętnością interpretacji, wskazując celnie istotne fragmenty. Richard również miał swoje przemyślenia na temat utworu, ale jego myśli choć częściowo trafne, za bardzo krążyły dookoła tematu, nie wskazując na żaden konkret.

Zaczęli pracować nad przesuwaniem zniszczonego sprzętu elektronicznego. Efekty zdawały się być mizerne, podłoga pod sprzętem wyglądała jak wszędzie indziej. Jednak rysownikowi udało się po chwili dostrzec brak gwoździ na jednej z desek. Po podniesieniu znaleźli zeszyt w skrytce. Z Hanną Montaną. Richard skrzywił się dość mocno na ten widok, jako wielki wielbiciel komiksów w dzieciństwie zdecydowanie nie przepadał za takimi kiczowatymi programami w TV.

Nie pozostawało nic innego, jak otworzyć zeszyt i zapoznać się z jego zawartością. Największą obawą Richarda było, że po zapoznaniu się z treścią kolejnych kartek pojawi się jeszcze więcej pytań, niż odpowiedzi. Czuł jednak zadowolenie, że miał ze sobą dwie artystki, dzięki kreatywnym umysłom będące ogromnym wsparciem w rozwiązywaniu tajemnic. Jeśli potrzeba było więcej światła, użył znalezionej latarki. Po przejrzeniu zeszytu wsparł Alex w poszukiwaniach podobnego sprzętu dla niej i Felicii.