Sygnały, że działo się źle, bombardowały Klarę na każdym kroku. Nie wiedziała jednak, jak do tego podejść, gdy pytania i przejawy troski spływały po Olafie, usilnie próbującym coś ukryć. Wierzyła, że niziołek nie miał niczego złego na myśli, ale to w żaden sposób Klarze nie pomagało, wręcz przeciwnie, tym bardziej chciała dowiedzieć się prawdy. Czasami kłamało się, by uchronić drugą osobę od krzywdy, lecz to nie działało, gdy ta osoba zdawała sobie sprawę, że coś jest na rzeczy.

- Tato, może mogę pomóc? Przecież widzę, że coś niepokojącego się dzieje. Ktoś napadł Cię, kogo znasz? Masz z kimś utarczki? Jesteś zadłużony?

Czuła, że nie wytrzyma, jak jej wreszcie nie powie. Wierciła się nerwowo w miejscu, wymyślając kolejne powody Olafowego nieszczęścia.

- Umm... proszę - wyciągnęła sakiewkę w stronę ojczyma - to niewiele na prowadzenie karczmy, ale potrzebne są teraz pieniędzy, tak? Tylko prooooszę, powiedz mi wreszcie, co się dzieje... Nie wyjadę, dopóki nie dowiem się całej prawdy.