Skarb był ich. Zadrapana noga i kilka chwil grozy było małą ceną za to, co udało się im dziś zdobyć, bo nawet niewprawna w liczeniu "miękkich metali" Enki podświadomie czuła, że to naprawdę sporo. A nawet jeśli kruszce były nic nie warte to całe "stado" koni i rzeczy zostawionych przez poprzednie wyprawy przemawiało do wyobraźni łowczyni nadzwyczaj głośno.

Kusił też piękny łuk, do którego i Cedmonowi świeciły się oczy. Enki gotowa była wykłócać się z koczownikiem o ten najcenniejszy także jej zdaniem łup, ale zreflektowała się na czas. Grobowiec? Przeklęte trupy? Co właśnie, jak nie przeklęta broń spowodowała, że Ianusa opętał duch maga? A niech Cedmon bierze łuczysko na szczęście, tfu, skoro mu własna dusza niemiła!

- Może wstać. - zareagowała na sugestie łucznika, by ciało wrzucić do grobowca - Coś rozszarpać jego samo, nasza zostawi. - machnęła ręka. Daremny trud starać się dla jakiegoś obwiesia, choć na zasypanie grobowca pokiwała ochoczo głową. Nie żeby wierzyła, że przeszkodzi to jakimś bardziej zdeterminowanym rabusiom dostać się do środka, ale po co kusić los?

***

Śmierć Igwego nie zrobiła na niej większego wrażenia. Cóż, martwy był dla niej od chwili, kiedy dowiedziała się, że zaraził się wilczym szaleństwem. Darowany mu dzień życia był po prostu przedłużoną agonią... choć spalenie ciała dawało szansę, że oczyszczona dusza trafi do Krainy Wiecznych Łowów - i o to pomodliła się cicho, kiedy kompania odpoczywała po pełnej wrażeń wyprawie.

- Nasza szukać szejk? - spytała resztę. Znakowane zwierzęta i tak nie nadawały się na handel, a wioska była na tyle uboga, by nie dało się tu opchnąć całego łupu. Może szejk, prócz wdzięczności za odnalezienie potomka był też na tyle bogaty, by odkupić resztę rzeczy i uwolnić ich od wielkiego i zwracającego uwagę taboru?