| Ostrzał nie był tak skuteczny, na jaki liczyła grupa banitów i do tego strażnicy broniący barek zorientowali się skąd nadszedł atak. W takiej sytuacji nie było sensu dalej czaić się w krzakach. Sprawę trzeba było dokończyć szybko.
Salefik dał jasny sygnał do otwartego ataku z tym, że skoro nadal nie mieli przewagi liczebnej, a wróg okazał się być doświadczony w wojaczce nieco zmieniły się priorytety. Okrąg zatoczony nad głową oznaczał, że wrogą trzeba wykurzyć zza osłon.
Oleg i pozostali wyznaczeni do ataku w pierwotnej wersji planu ruszyli w kierunku pozycji odcinających obrońcom dojście do barek. Łucznicy kluczyli za nimi utrzymując napięte cięciwy w gotowości by wypuścić strzałę kiedy żołnierze przez nieuwagę lub próbę kontrataku wysuną choć półdupek zza osłon.
Uwagę Olega zwrócił jednak kierunek z jakiego podchodziły grupy banitów. To, co początkowo wziął za błąd taktyczny, lub nieuwagę było zamierzonym działaniem. Banici zacieśnili pozycje pozostawiając drogę ucieczki wzdłuż rzeki, ale oni po prosty chcieli by obrońcy z niej skorzystali, gdyż musieliby poddać cumowisko.
Można było odnieść wrażenie, że była to jawna propozycja dla strażników. Mogli z niej skorzystać i bezpiecznie się wycofać, albo zaryzykować obronę. Sal i jego ludzie przygotowywali się również na taką ewentualność, dlatego wybrali taki kierunek ataku, który nie spowoduje, że znajdą się między odsieczą a obroną barek.
Z drugiej strony otwarty atak dał jasny sygnał, że nie będą się czaić i czekać aż zastanowią się nad decyzją, co potwierdził dźwięk obnażanych ostrzy. Mimo, że dla banitów walka wręcz była ostatecznością Banici nie bali się jej, a ubezpieczający łucznicy byli gotowi odrzucić łuczyska i sięgnąć po ostrza jeśli doszłoby do całkowitego zwarcia. |