Paszczakor

Lustra poszukiwania a Trzewiczka odnalezienie.

Zaraz po przybyciu do miasta Zenobia odłączyła się od grupy, żeby odnaleźć medyka, który obejrzałby jej zranioną część ciała. Była już co prawda magicznie wyleczona, ale odczuwała w niej jakieś swędzenie. Niestety ceny, jakie przewidziane były za tego typu usługi wywołały u Zenobi dodatkowo ból głowy. Postanowiła, że zrobi to po swojemu.
Nikt tak o zadek nie zadba, jak koleżanki po fachu. Masowanie, ugniatanie i poklepywanie zostawiła sobie na wieczór a tymczasem przejdzie po okolicznych sklepach i poszuka lustra. Jakiś czas później okazało się, że owszem, znalazła jeden sklep z lustrami, ale magicznych akurat nie mieli. Poza tym właściciel jakoś tak dziwnie na nią patrzył… Następnym rozsądnym krokiem było sprawdzenie na targu. Nie był duży i szybko okazało się, że nikt nie wystawia akurat tego. Pomyślała, że może jest to towar zakazany i oficjalnie nikt takich nie sprzedaje. W takim razie trzeba działać bardziej subtelnie.
-Luuuustro magiczne, luuustro kupię!- oznajmiła głośnym szeptem.
Ciekawe było, że gdzie nie odezwała się, tam robiło się jakby mniej tłoczno i chyba tylko dzięki temu zobaczyła Turmalinę idącą gdzieś ze strażnikami. Już miała ją zawołać i poprosić o pomoc w poszukiwaniach, kiedy zrozumiała, że Turmi nie idzie z nimi z własnej woli. Coś było nie tak, bo przecież z kilkoma strażnikami dziewczyna bez problemu by sobie poradziła.
Zenobia zgięta w pół, jak jakaś staruszka ruszyła za nimi przemykając się od jednego straganu do drugiego. Na targu zrobiło się jeszcze luźniej.
Zaraz potem geomantka zniknęła wraz z eskortą w strażnicy.

Tą wiadomość trzeba było szybko przekazać reszcie. Zaraz, tylko zajrzy na chwilę do zamtuza...
Z środka słychać było odgłosy wesołej zabawy. Jeden głos był niewątpliwie męski za to kilka kobiecych. Niektórzy to mieli gest i potrafili się bawić. Zaintrygowana postanowiła zainteresować się właścicielem tego pierwszego.

Głos był roześmiany i słychać było, że wydobywa się z etylenowej struny.
- Dni, rozumiecie? Dni! A może godziny! Same widzicie, że nie mam czasu. Oleńka! Ja nie gryzę! Nooo… jeszcze bliżej!- odezwał się mężczyzna.
- Ałaaa! Hi, hi!- zawtórował mu jeden z tych pozostałych.
- Żartowałem! ... Hej! To moje!
Z izby wyskoczyła chichocząc całkiem goła panienka o obfitym biuście. No może nie całkiem naga - miała na głowie szpiczastą czapkę wyglądającą podobnie jak ta Trzewiczka. Popatrzyła na Zen nieprzytomnym wzrokiem (panienka, nie czapka oczywiście) a kiedy ta uśmiechnęła się do niej pobłażliwe, dała nura w drzwi obok. Na jej pośladku widać było świeży ślad po ugryzieniu.
~Ech, brak ci słonko doświadczenia - za szybko uciekasz...~pomyślała doświadczona koleżanka.
-Hej, oddawaj... Mała! Grożą ci niebotyczne perturbacje!- znów odezwał się ten pierwszy- Panie wybaczą, zaraz wracam, nie odchodźcie mi nigdzie...
Z wnętrza wybiegł tajemniczy właściciel głosu. Był bardzo niskiego wzrostu, a kurtyzana, spodziewająca się kogoś wyższego patrzyła zbyt wysoko, więc zaskoczona nie zdążyła się odsunąć i kochaś z impetem wpadł na nią.
~Pierwszy krok za mną...~pomyślała ~Teraz ja zaatakuję...
Spuściła wzrok.
Wyglądało na to, że przyszła ofiara była niziołkiem.
-Witaj piękny...-zaczęła. Odsunęła się odrobinę, żeby przyjrzeć mu się lepiej. Niziołek, jak niziołek - prawie golutki, tylko w butach. Przesunęła spojrzenie na jego klejnoty.
-Stimy???
Trzewiczek odgiął kark do tyłu, odsłaniając spod potarganej czupryny swoją twarz.
- O! - złożył usteczka w kształt litery “O” - Zen! Widziałaś jak wybiegł mój słodziutki kapelusz? Dostał zgrabnych nóżek i... - Rozpoznając Zenobię, Stimy odsunął się dalej z rosnącej konieczności, lecz zaraz coś odwróciło jego uwagę - A! Tam jesteś ptaszyno! Sroko-złodziejka niedobra! - Stimy nagle teleportował się na niewielką odległość, dopadając skrywającą się za rogiem dziewoję i przypierając do muru, lecz ta zdjęła kapelusz i trzymała go wysoko, tak, że Stimy nie mógł doń doskoczyć.

Gdzieś zza drzwi, z których wcześniej wybiegli nieśmiało wyjrzała pucołowata twarzyczka, która najpewniej należała do niziołki.

~Ależ to znakomita umiejętność! ~ z nagłymi wypiekami na twarzy pomyślała Zenobia. ~Przecież on mógłby tak się przenosić na przemian z tej no… i do tej… ~ z wrażenia nawet w myśli nie mogła się wysłowić.
- Trzewiczku, wybacz proszę bezpośredniość, ale jestem bardzo ciekawa, czy mógłbyś wykonać tą sztuczkę tak, żeby pojawić się, rozumiesz, częściowo w tej uroczej, yyy tym uroczym kapeluszu?
Jeśli mógłby, to jak często, to znaczy szybko, mógłby się tak pojawiać? No i co z otarciami? Ale przecież jak to mówiła jej koleżanka - Bez tarcia nie ma otarcia. A może zaparcia? Stanowczo nie mogła teraz zebrać myśli.

Stimy, który nie bez pomocy kobiety dopadł w końcu swój kapelusz, zamrugał kilka razy.-
Dwa razy dziennie… o północy cztery, jeśli się uprzeć, ale mógłbym zrobić więcej takich przedmiotów. Wtedy… - Stimy rozłożył ręce na boki i zaraz opuścił z cichym klapnięciem o pośladki - ...i tak nie mogę pojawiać się w miejscu okupowanym przez inne obiekty - Niziołek po chwili jakby speszył się, bowiem zdjął kapelusz i zakrył swe intymne miejsce.
- Co sprowadza tu najdostojniejszą z dostojnych? - zapytał.

Zenobi jakby ktoś podciął skrzydła. Dwa razy? Eeee, to nawet najszybsi z najbardziej napalonych adoratorów pojawiali się przynajmniej kilka razy wewnątrz niej. No, poza tym co nie zdążył ani razu…
Poza tym nie może tam gdzie inne obiekty? A to trzeba właśnie wewnątrz obiektu przecie…
Jej myśli znów uciekały do których to wnętrz i takie tam, kiedy Stimy przysłonił przyrodzenie kapeluszem. Niby zwykły, naturalny gest, ale kiedy zaczął gestykulować obiema rękami a kapelusz tkwił tam, gdzie został pozostawiony Zenobi opadła szczęka.
Dosyć! Otrząsnęła się. Trzeba działać. Koniecznie przekazać reszcie co stało się z Turmaliną. Poza tym należy zabrać stąd niziołka. Nie mogą się tak ciągle rozdzielać. Zrobiło się już późno a ona właściwie nie mówiła gdzie idzie i była jakoś pewna, że Trzewiczek też nie.
-Nie chciałabym ci przerywać złociutki, ale na nas pora, Turmi ma kłopoty i trzeba jej pomóc. Widziałam jak strażnicy ją prowadzili- powiedziała nieznoszącym sprzeciwu tonem.
Nie, żeby miała coś do jego modelu spędzania wolnego czasu, ale w końcu mieli zrobić kilka rzeczy, odnaleźć lustro i odnaleźć graty łysola, które były, cholera właściwie wie gdzie, bo chyba nie miał ich przy sobie…
Niziołek zaczął coś bełkotać, po chwili podrapał się z tyłu głowy.
- Wiesz co… - wskazał coś nieokreślonego - ...poczekaj, ubiorę się. - zniknął za kotarką, gdzie wypłacił należność i przyodział się.

Po niedługim czasie, niziołek odziany na powrót pojawił się przed kurtyzaną.
- Szukałem ją dzisiaj. Ona jedna widzi, że nie jest dobrze pomagać Omamarom! - Trzewiczek, kontynuując temat skrócił pasek u spodni i zapiął klamrę. - Dobrze słyszałem? Strażnicy? Srebrne Płaszcze? Jest w lochach? Niedobrze, nie dobrze! Tu trzeba umysłu ostrego jak sos w karczmie “Małgąska”! - Stimy powiercił dłonią nos i uśmiechnął się odkrywczo- ...na szczęście znam ja kogoś takiego.