Gdy w kieszeni pustka, każdy grosz zda się człowiekowi (a i nie tylko jemu) prawdziwym błogosławieństwem.
Co prawda w kieszeni Ivora znajdowało się jeszcze trochę monet, to rozsądek nakazywał zadbać o to, by ich ilość wzrosła w miarę szybko. A jeśli w tym celu trzeba było opuścić miasto i czekające w nim przyjemności, to trudno. Taki był już los poszukiwacza przygód.

Osada, na którą napadały koboldy.
Osada niziołcza, na dodatek, co oznaczało, że nowi będą się tam wyróżniać jak...
Ivor przez moment zastanawiał się, jakiego użyć porównania, w końcu jednak zrezygnował z poszukiwań, bowiem żadne ze sformułowań, jakie przyszły mu do głowy, nie przypadło mu do gustu. Bardem nie był, i może dlatego nic nie zdołał wymyślić.

Ciekaw był, czy trzeba będzie wyciąć koboldy w pień, przepędzić, czy też przemówić im w taki czy inny sposób do rozumu. Najlepsza zdała mu się ostatnia opcja, bowiem (jak słyszał) Zielona Ostoja czerpała pewne korzyści ze współpracy z koboldami i chyba dobrze by było, gdyby miedzy tymi społecznościami ponownie zostały nawiązane poprawne stosunki.
No ale jak nie zadziała marchewka, to trzeba będzie użyć kija.

* * *

Podróż do Zielonej Ostoi pozwoliła na bliższe zapoznanie się z tymi, których skusiła wizja złota lub którzy postanowili przyczynić się do zaprowadzenia spokoju. Trudno było orzec, bo nikt nie podzilił się informacją, iż zamierza pracować charytatywnie, czyli za darmo.

Sama wioska wyglądała jak oaza spokoju. Na pozór grupa śmiałków nie miała tutaj nic do zrobienia.
Dziwnie wyglądała tylko zaniedbana chata, ale o to postanowił wypytać kiedy indziej.
- Gdzie możemy znaleźć tego Arvana? - spytał.