lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [WFRP 2ed] W poszukiwaniu sławnego nieboszczyka

Yellow King · 26-04-2018, 23:49

- François? - zapytała siwa kobieta widząc wchodzących do karczmy wędrowców, szczególnie przyglądając się człowiekowi idącemu pewnym krokiem na przedzie grupy.

Mężczyzna pokiwał głową z szerokim uśmiechem. Podchodząc do kobiety zdjął z siebie płaszcz co by kobieciny nie zmoczyć, i uściskał ją mocno.
- Jak dobrze Cię widzieć, i wiedzieć że jesteś cała i zdrowa ciotko.
- Ciebie również, ciebie również - oddaliła się od niego na długość ramion i spojrzała na niego od góry do dołu. - Nadal błąkasz się po świecie - zapytała.
- Nadal się błąkam po świecie, ciotko. - pokiwał lekko głową, wypowiadając te słowa spokojnie, wytrącając ten temat z rozmowy. Przyjrzał się swojej ciotce przez chwilę gdy wspomniała o dwójce, rozglądając się zaraz po karczmie.
- Nie wybieracie się czasem w kierunku Ubersreiku? - zapytała François - Dziś trafiła do mnie dwójka ludzi, którzy do La Maisontaal chce się dostać.
- La Maisontaal? A któż tam podróżuje, ciotko? Póki co ja i moi kompani rozglądamy się za jakąś pracą. - mężczyzna podrapał się po swoim czole. Zauważył schodzących z góry dwójkę osób mężczyznę i kobietę o dość orientalnej jak na Bretonię urodzie. Schodzili oni właśnie ze schodów, tylko po to by porozmawiać z rudowłosą Heleną, po czym wrócili z powrotem na górę.
- Tak to ta dwójka - Joanna potwierdziła tożsamość osób na które patrzył się François. Po chwili dodała:
- Świetnie się składa, że pracy szukacie, mieszka u mnie pewien mnich którego przeor prowadzi jakieś poszukiwania w dolinie Frugelhofen w Górach Szarych. - odparła na pytanie, siostrzeńca.
- Mnich? Bardzo ciekawe, pewnie płaca będzie dobra. - mężczyzna pokiwał na jej słowa, rozglądając się za jakimś mnichem po sali. Gdy takiego nie ujrzał od razu wrócił wzrokiem do ciotki.
- Ten którego szukasz poszedł już na górę, a ta dwójka pewno już z nim rozmawia - odparła właścicielka Dzikiego Wina.
- Jeden z moich towarzyszy, ten młodzik - skinął głową na Olegario - dosyć mocno oberwał w dłoń, bo na trakcie napadli na nas zielonoskórzy. Bogom niech będą dzięki że nic poważniejszego się mu nie stało. Wie ciotka gdzie tu jakiś cyrulik albo balwierz najbliżej, w Parravonie?
- Jeśli rana nie jest na tyle poważna i nie potrzebuje pomocy na już to przyprowadź go jutro do mnie, a ja lub Helena się nim zajmiemy. - odparła Joanna.
- Dziękuję. - François skinął ciotce głową. - A jak ciotka się miewa, ostatnimi czasy?
Dziękuję, nie narzekam interes idzie dobrze, a i pomocnice mam wspaniałe, w sam raz nadają się na żonę - powiedziawszy ostatnie słowo uśmiechnęła się do siostrzeńca.
Uśmiech na twarzy podstarzałego bretończyka nieco zrzedł gdy ciotka wypowiedziała ostatnie słowa. Przez chwilę milczał, spoglądając na przechodzącą obok pomocnicę ciotki.
- Ano racja, nadają się. Pewnie niedługo im będzie szukać wybrańca.
- Nadal wspominasz Henriettę? - zapytała bez ogródek.
- Zawsze ją będę wspominał, ciotko. - mężczyzna odpowiedział dosyć chłodno, zastanawiając się czy to właśnie dlatego nie bywał u ciotki tak często, jak niegdyś.
- Wiem, że wspomnienia bolą, ale czasem trzeba się zmierzyć z własnym strachem i bólem - dodała - a teraz wybacz, porozmawiamy później muszę iść do kuchni bo twoi towarzysze zamówili jadła jak gdyby przez tydzień pościli.
- Dziękuję za te dobre słowa, ciociu. Ale jestem już za stary by się uganiać za kobietami. - François powiedział od niechcenia, by zakończyć ostatecznie ten temat.
- Na miłość nigdy nie jest za późno - Joanna powiedziała na odchodne puszczając do niego oczko.

***

François skinął głową do odchodzącej ciotki, wracając do już siedzących przy stole towarzyszy, siadając przy swych dawniejszych kompanach. Od razu poinformował Olegario by się z rana stawił do ciotki bretończyka, by ta porządnie mogła się zająć jego rozwaloną ręką. Odchrząknął głośniej gdy już podawano do stołu, i zaraz zawołał by każdy z podróżujących razem z nim usłyszał:

- Wznieśmy toast za zwycięstwo nad zielonymi bestiami, przyjaciele. Cieszmy się że sprawiedliwość dopadła tych bestii, i że żaden z nas nie poległ w walce. - zaraz kontynuował, wpierw przyglądając się reakcji pozostałych. - Pewien mnich szuka ludzi do obstawy w powrocie do La Maisontaal. Szczęście Ranalda wydaje nam się sprzyjać, lecz ów mnich poszedł już na spoczynek na górę.

Mężczyzna po chwili wstał, wypijając resztę wina które miał w kielichu po toaście.

- Proponuję by trójka z nas udała się z nim na rozmowy odnośnie tej pracy, na górę. Ponoć dwójka podróżujących w tej sprawie już z nim rozmawia, a nie chcemy zapewne byśmy zostali wykluczeni. Proponuję tą robotę całości, choć większości z Was nie znam - dodał - bo los splótł nasze działania, i spoił nas bitewny ogień. Widziałem że sobie radzicie w walce, a trakt pokaże resztę.

26-04-2018, 23:49	#40
Yellow King Reputacja: 1	- François? - zapytała siwa kobieta widząc wchodzących do karczmy wędrowców, szczególnie przyglądając się człowiekowi idącemu pewnym krokiem na przedzie grupy. Mężczyzna pokiwał głową z szerokim uśmiechem. Podchodząc do kobiety zdjął z siebie płaszcz co by kobieciny nie zmoczyć, i uściskał ją mocno. - Jak dobrze Cię widzieć, i wiedzieć że jesteś cała i zdrowa ciotko. - Ciebie również, ciebie również - oddaliła się od niego na długość ramion i spojrzała na niego od góry do dołu. - Nadal błąkasz się po świecie - zapytała. - Nadal się błąkam po świecie, ciotko. - pokiwał lekko głową, wypowiadając te słowa spokojnie, wytrącając ten temat z rozmowy. Przyjrzał się swojej ciotce przez chwilę gdy wspomniała o dwójce, rozglądając się zaraz po karczmie. - Nie wybieracie się czasem w kierunku Ubersreiku? - zapytała François - Dziś trafiła do mnie dwójka ludzi, którzy do La Maisontaal chce się dostać. - La Maisontaal? A któż tam podróżuje, ciotko? Póki co ja i moi kompani rozglądamy się za jakąś pracą. - mężczyzna podrapał się po swoim czole. Zauważył schodzących z góry dwójkę osób mężczyznę i kobietę o dość orientalnej jak na Bretonię urodzie. Schodzili oni właśnie ze schodów, tylko po to by porozmawiać z rudowłosą Heleną, po czym wrócili z powrotem na górę. - Tak to ta dwójka - Joanna potwierdziła tożsamość osób na które patrzył się François. Po chwili dodała: - Świetnie się składa, że pracy szukacie, mieszka u mnie pewien mnich którego przeor prowadzi jakieś poszukiwania w dolinie Frugelhofen w Górach Szarych. - odparła na pytanie, siostrzeńca. - Mnich? Bardzo ciekawe, pewnie płaca będzie dobra. - mężczyzna pokiwał na jej słowa, rozglądając się za jakimś mnichem po sali. Gdy takiego nie ujrzał od razu wrócił wzrokiem do ciotki. - Ten którego szukasz poszedł już na górę, a ta dwójka pewno już z nim rozmawia - odparła właścicielka Dzikiego Wina. - Jeden z moich towarzyszy, ten młodzik - skinął głową na Olegario - dosyć mocno oberwał w dłoń, bo na trakcie napadli na nas zielonoskórzy. Bogom niech będą dzięki że nic poważniejszego się mu nie stało. Wie ciotka gdzie tu jakiś cyrulik albo balwierz najbliżej, w Parravonie? - Jeśli rana nie jest na tyle poważna i nie potrzebuje pomocy na już to przyprowadź go jutro do mnie, a ja lub Helena się nim zajmiemy. - odparła Joanna. - Dziękuję. - François skinął ciotce głową. - A jak ciotka się miewa, ostatnimi czasy? Dziękuję, nie narzekam interes idzie dobrze, a i pomocnice mam wspaniałe, w sam raz nadają się na żonę - powiedziawszy ostatnie słowo uśmiechnęła się do siostrzeńca. Uśmiech na twarzy podstarzałego bretończyka nieco zrzedł gdy ciotka wypowiedziała ostatnie słowa. Przez chwilę milczał, spoglądając na przechodzącą obok pomocnicę ciotki. - Ano racja, nadają się. Pewnie niedługo im będzie szukać wybrańca. - Nadal wspominasz Henriettę? - zapytała bez ogródek. - Zawsze ją będę wspominał, ciotko. - mężczyzna odpowiedział dosyć chłodno, zastanawiając się czy to właśnie dlatego nie bywał u ciotki tak często, jak niegdyś. - Wiem, że wspomnienia bolą, ale czasem trzeba się zmierzyć z własnym strachem i bólem - dodała - a teraz wybacz, porozmawiamy później muszę iść do kuchni bo twoi towarzysze zamówili jadła jak gdyby przez tydzień pościli. - Dziękuję za te dobre słowa, ciociu. Ale jestem już za stary by się uganiać za kobietami. - François powiedział od niechcenia, by zakończyć ostatecznie ten temat. - Na miłość nigdy nie jest za późno - Joanna powiedziała na odchodne puszczając do niego oczko. * François skinął głową do odchodzącej ciotki, wracając do już siedzących przy stole towarzyszy, siadając przy swych dawniejszych kompanach. Od razu poinformował Olegario** by się z rana stawił do ciotki bretończyka, by ta porządnie mogła się zająć jego rozwaloną ręką. Odchrząknął głośniej gdy już podawano do stołu, i zaraz zawołał by każdy z podróżujących razem z nim usłyszał: - Wznieśmy toast za zwycięstwo nad zielonymi bestiami, przyjaciele. Cieszmy się że sprawiedliwość dopadła tych bestii, i że żaden z nas nie poległ w walce. - zaraz kontynuował, wpierw przyglądając się reakcji pozostałych. - Pewien mnich szuka ludzi do obstawy w powrocie do La Maisontaal. Szczęście Ranalda wydaje nam się sprzyjać, lecz ów mnich poszedł już na spoczynek na górę. Mężczyzna po chwili wstał, wypijając resztę wina które miał w kielichu po toaście. - Proponuję by trójka z nas udała się z nim na rozmowy odnośnie tej pracy, na górę. Ponoć dwójka podróżujących w tej sprawie już z nim rozmawia, a nie chcemy zapewne byśmy zostali wykluczeni. Proponuję tą robotę całości, choć większości z Was nie znam - dodał - bo los splótł nasze działania, i spoił nas bitewny ogień. Widziałem że sobie radzicie w walce, a trakt pokaże resztę. __________________ Prowadzę: Kryminaliści: Ucieczka Termin: 04.05 You are in Carcosa now.