Cieszyła się, że walka ułożyła się po ich myśli, no i najważniejsze, że nikt z nich nie ucierpiał. Gwendę nieco zszokował brak zainteresowania przechodniów leżącymi zwłokami, ale pewnie takie sytuacje były tu na porządku dziennym, więc nikt się nie przejmował. Bardka zabrała więc swoją klacz i ruszyła z przyjaciółmi, by odnaleźć karczmę, której tutaj szukali.

Gdy w końcu do niej trafili, nie zdziwiło jej, że wszyscy patrzą na nich wilkiem. Najwyraźniej nikt nie lubił tutaj przyjezdnych i Iskra miała wrażenie, że chociaż zajęli stolik w kącie sali, to i tak wszyscy wciąż na nich patrzą. Wypytywanie o Tiranę nie przyniosło spektakularnych rezultatów, jednak półelfka była w stanie wyrobić sobie pewne zdanie na jej temat na podstawie tego, co usłyszała i wiedziała, że gdy już się z nią spotkają, to będzie ich czekać nie lada przeprawa.

Niedługo później zaczepił ich lokalny kupiec, który potrzebował pomocy z gangiem pobierającym haracz i jeśli nie blefował, w zamian za uporanie się z nim, miał im wskazać drogę do miejsca, gdzie ukrywała się czarodziejka. Naradzali się, rozmawiali, ostatecznie stanęło na tym, że mu pomogą. Gwenda lubiła pomagać, ale nie lubiła zabijania... niestety, czasami nie można było tego uniknąć, zwłaszcza, gdy wybrało się życie poszukiwacza przygód.

Przysłuchiwała się rozmowie, zabierając od czasu do czasu głos znad talerza kaszy. Dobrym planem byłoby zakupić jakieś jednolite ubrania, potem sprawdzić ulicę, na której znajdował się sklep kupca i zasadzić się na tych oprychów. Im szybciej się z nimi uporają, tym szybciej będą wiedzieć, gdzie znaleźć Tiranę i Ostrza. A przynajmniej tak sobie to Gwenda tłumaczyła.