| Skoro już ten temat poruszyliście to poświęćmy mu chwilę. Problem, który poruszacie moim zdaniem nie występuje w wiejskich społecznościach gdzie ludność dba o pochówki wyłącznie we własnym zakresie. Ale w miastach... Łuuu.
Oczywiste jest, że jest część społeczeństwa, ktorą stać na bogate pogrzeby i część, której na nie nie stać. Bogaci mieszczanie zapewne poza datkiem ofiarowanym morrycie opłacą zapewne osobno służby cmentarne, które z poszanowaniem tradycji zadbają o nietykalność pogrzebanych. Biedniejsi raczej pochowają własnoręcznie bliskich poza murami na niestrzeżonym terenie ze względu na fakt, iż ich dochody pozwolą jedynie na opłacenie obecności morryty podczas pogrzebu.
Czyli morryta morrycie nierówny? Ciężko oczekiwać, że stawki "za pogrzeb" będą takie same bez względu na majętność rodziny zmarłego. Co w przypadku, gdy w mieście morrytów jest dwóch lub więcej? Jeśli trzymamy się teorii o braku rozbudowanych struktur kultu byli by oni równymi sobie. Każdy z nich opiekuje się jednym cmentarzem co wprost sprawia, że jeden bogaci się szybciej od drugiego. Taki stan gdyby się utrzymywał prowadziłby do sporych dysproporcji nie tylko majętności ale i reputacji kapłanów.
Według mnie nie ma powodu, by taka sytuacja miała miejsce. Przy założeniu, że morryci funkcjonują bardziej jak szamani niż zhierarchizowani kapłani żaden z nich nie pozostaje w jednym miejscu na zawsze. Gnany inną swoją powinnością - tępieniem nekromancji przemieszcza się tam, gdzie występuje zagrożenie okresowo jedynie zatrzymując się w swojej podróży by służyć przy pogrzebach lokalnej społeczności. Celowo pomijam kwestię morryty-emeryta. Ciężko w Starym Świecie o wiekowych ludzi, więc jest to margines. Podonie jak inni kapłani sprowadzeni jedynie do roli grabarza: kalecy, w trakcie rekonwalescencji lub cierpiący kryzys wiary.
Co wy na taki model? Czy eliminuje on kwestię intratności w wystarczającym stopniu? |