Kiedy rozbili obóz, Iskra położyła się oczywiście obok Rysia. Nie zasnęła od razu, głównie dlatego, że przyglądała się przez długi czas Liwardowi, który chodził to w jedną, to w drugą stronę. Coś najwidoczniej musiało mu leżeć na sercu, ale cóż to mogło być? Nie wyglądał na osobę, która przejmowałaby się śmiercią kilku orków - zresztą, nikt nie powinien się przejmować, w końcu czyhali na ich życie i odrobina mniej plugastwa na tym świecie powinna każdego rozweselić.
Iskra mogła podejść, ale było jej już zbyt wygodnie. Poza tym nie chciała wybudzić Rysia, który obejmował ją jedną ręką. Mogła też spróbować wyczytać myśli błądzące po głowie Liwarda, ale nie była aż tak zaciekawiona, by marnować energię magiczną na odczytanie tego milczka. Jeśli trapiło go coś, to prędzej czy później wyjdzie to na jaw i nie będzie potrzeby uciekania się do takich sztuczek.
W końcu zamknęła oczy i zasnęła.

* * *

- Tak, to leśna wróżka - odparła obojętnie Iskra, patrząc na małą istotę z ukosa. Coś jej się tutaj nie podobało i chyba jako jedyna nie obdarzyła wróżki całkowitym zaufaniem.
- Jeśli któryś z was planuje, by zabrać ją ze sobą, to od razu uprzedzam, że wtedy zginie w męczarniach, oderwana od otoczenia, z którym jest magicznie związana.
Iskra wzruszyła ramionami, jakby i tak było jej to obojętne. Wróżki na ogół bywały dobre, ale zawsze tam, gdzie istniało dobro, musiało też istnieć zło. Przynajmniej tak uważali filozofowie magii. Być może wróżka grała tylko pozorami, próbując zyskać ich zaufanie, a tak naprawdę zwodziła podróżników w łapska wygłodniałego olbrzyma?
Czarodziejka zdecydowanie postanowiła pozostać czujną, skupiając się na każdej, nawet najdrobniejszej zmianie w otaczającej ich energii magicznej.