Zdawać by się mogło, że dla wojownika nie pierwszyzną jest nocowanie nieopodal miejsca walki. Zawsze jednak do tej pory udawało się oddalić od miejsca tragicznych zdarzeń. Tym razem wymuszony postój wiązał się z koniecznością nie zawsze skutecznego odwracania wzroku od trupów, które pozostały. Niekoniecznie widoczne, ukryte wśród traw, ale obecne. Być może nawet jako duchy? Liward od tego ciągłego rozpatrywania spraw bliski był bólu głowy. Pozostali widzieli, jak mężczyzna o wyglądzie zabijaki ale o charakterze zdradzającym słabości, po prostu chodzi w tę i z powrotem wokół obozu. Ktoś mógłby zdenerwować się na to, ale jedno mogło bronić towarzystwo przed tym, aby dosadnie kazać mu przestać. Drużyna dzięki temu miała wartownika, nawet takiego wkurzającego. Skoro jednak się nie działo, i on zasnął. Z pewnością nie zaszkodziłoby, gdyby spróbował jakoś wykazać zainteresowanie dobrem innych członków drużyny. Jak na razie jednak nie był w stanie do nikogo się przebić, a już zwłaszcza przełamać samego siebie. Cóż, w ostatecznym rozrachunku liczyło się to, co się robi a niekoniecznie to, co się gada. W końcu i jego zmógł sen, gdy nic się nie działo.

***
Gdy grupa szła, przez pewien czas starał się zacierać tyle śladów, ile było fizycznie możliwe, aby nie pozostać w tyle. Było to jednak zadanie ponad siły jednej osoby, dlatego zaprzestał. Znalazł się w orszaku koło Uldira. Dopiero teraz zdołał sobie uświadomić, że ów towarzysz podróży ma wygląd strażnika, za sprawą charakterystycznej zbroi z hełmem oraz halabardy. Zdziwiło to wojownika, który nie wiedział, co o tym myśleć. Z pewnością kiedyś należało spytać, czy rzeczywiście halabardnik miał coś wspólnego z halabardnikami ze straży.

***

Choć szli dosyć cicho, widok olbrzyma nie mógł nie wywołać poruszenia. Mało taktownie, na widok olbrzyma wojownik wybałuszał oczy to na Keę, to na śpiącego, ale mimo wielkiego rozmiaru stanowiącego cechę wspólną, nie dostrzegał nadmiernego podobieństwa między nimi. Czy to był kolejny wróg na drodze? Może jakiś dowódca orków, wymuszający posłuszeństwo swoim rozmiarem, uciął sobie drzemkę z dala od zielonych śmierdzieli? Na pytanie co robić, szukał odpowiedzi u Fungiego. Jego ostrożne, choć zdecydowane kroki, służyły za najlepsze wskazanie, co należało robić.
Ledwie jednak zdołał ochłonąć po spotkaniu, pojawił się dziwny, jaskrawo świecący owad. Dopiero gdy się odezwał, Liward zdał sobie sprawę że to całkiem humanoidalne stworzonko. Na widok takiej sympatycznej na pierwszy rzut oka istotki, dorosły ciałem chłop nie powstrzymywał uśmiechu.
Przykucnął, zainteresowany niezwykłą postacią. Przykucnął i ujął podbródek w dłoń, jak aktorzyna nieudolnie odgrywający człeka myślącego.
-O, kim jesteś? Dziewczyną-motylicą? Jak cię wołają?

Kiedy rozbili obóz, Iskra położyła się oczywiście obok Rysia. Nie zasnęła od razu, głównie dlatego, że przyglądała się przez długi czas Liwardowi, który chodził to w jedną, to w drugą stronę. Coś najwidoczniej musiało mu leżeć na sercu, ale cóż to mogło być? Nie wyglądał na osobę, która przejmowałaby się śmiercią kilku orków - zresztą, nikt nie powinien się przejmować, w końcu czyhali na ich życie i odrobina mniej plugastwa na tym świecie powinna każdego rozweselić.
Iskra mogła podejść, ale było jej już zbyt wygodnie. Poza tym nie chciała wybudzić Rysia, który obejmował ją jedną ręką. Mogła też spróbować wyczytać myśli błądzące po głowie Liwarda, ale nie była aż tak zaciekawiona, by marnować energię magiczną na odczytanie tego milczka. Jeśli trapiło go coś, to prędzej czy później wyjdzie to na jaw i nie będzie potrzeby uciekania się do takich sztuczek.
W końcu zamknęła oczy i zasnęła.

* * *

- Tak, to leśna wróżka - odparła obojętnie Iskra, patrząc na małą istotę z ukosa. Coś jej się tutaj nie podobało i chyba jako jedyna nie obdarzyła wróżki całkowitym zaufaniem.
- Jeśli któryś z was planuje, by zabrać ją ze sobą, to od razu uprzedzam, że wtedy zginie w męczarniach, oderwana od otoczenia, z którym jest magicznie związana.
Iskra wzruszyła ramionami, jakby i tak było jej to obojętne. Wróżki na ogół bywały dobre, ale zawsze tam, gdzie istniało dobro, musiało też istnieć zło. Przynajmniej tak uważali filozofowie magii. Być może wróżka grała tylko pozorami, próbując zyskać ich zaufanie, a tak naprawdę zwodziła podróżników w łapska wygłodniałego olbrzyma?
Czarodziejka zdecydowanie postanowiła pozostać czujną, skupiając się na każdej, nawet najdrobniejszej zmianie w otaczającej ich energii magicznej.

Olbrzym! Groźna i niebezpieczna sprawa, ale nader wszystko - bardzo ciekawa. Mieszka w okolicy? Sam, czy z resztą plemienia? Jak sam, to dlaczego? A jak z innymi, to jakie to plemię? I co najważniejsze: Jest dobry, czy zły?
Kea była bardzo ciekawa i byłaby skłonna zaryzykować kilka siniaków, aby dowiedzieć się czegoś o nieznajomym... Nie mniej jednak nie miała najmniejszego zamiaru ryzykować zdrowiem reszty ekipy a tym bardziej sprzeciwiać się podjętej przez nich decyzji. Ominęli więc śpiocha szerokim łukiem.

Latająca wróżka to zupełnie co innego. Miła i sympatyczna, śliczna, o cudownych skrzydełkach i taka malutka jak motylek... Aż niemożliwe by było jej nie polubić.
- Dzień dobry - przywitała się uprzejmie półolbrzymka, ze szczerym uśmiechem na twarzy. - Mam na imię Kea, a ty piękna wróżko? - przedstawiła się, bardzo zadowolona, że udało jej się spotkać tak fascynującą istotkę. Owszem, Iskra powiedziała, że wróżka nie może udać się z nimi, ale to nie oznaczało, że nie mogą się zaprzyjaźnić.

Wróżka była piękna, ale Camden nie sądził, by prócz możliwości nacieszenia oczu na cokolwiek by im się przydała. No, może miałaby jakąś dobrą radę, gdy dowiedziała się, po co tutaj przyszli, ale rzucanie na prawo i lewo informacjami o celu ich wędrówki zdało się Camdenowi rzeczą mało rozsądną.

- Jeśli spotkamy jakichś orków - powiedział - to spróbujemy przemówić im do rozumu. Może pojmą, że w cudzym lesie należy się grzecznie zachowywać.

Najlepiej by było, oczywiście, gdyby żadnego więcej nie spotkali, ale to było mało prawdopodobne. Za to gdyby im się udało osiągnąć cel ich misji, to (zapewne) i problem orków zostałby rozwiązany.

Mała Fenu zdecydowała się zignorować Liwarda. Nie było mu z tym najprzyjemniej, ale ze względu na okoliczności, nie było sensu się obruszać. Ważniejsze było skupienie się na uważnym obserwowaniu otoczenia, by nie dać się zaskoczyć przez liczne niebezpieczeństwa. Zresztą, kompani podróży mieli już okazję się wypowiedzieć i wyjaśnić, z kim (bo nie "z czym") mają tutaj do czynienia.
Iskra mogła dużo o tym wiedzieć. Liward usiłował zrozumieć słowa czarodziejki. Odwrócił się w jej stronę i patrzył pytająco, dość badawczo.
-To tutaj gdzieś w pobliżu jest jakaś duża magia?
Do pytania dodał bezdźwięczne ruchy warg połączone z szeptem - Mamy uciekać? Wojownik wzbogacił szept o ekspresję, chcąc aby zatajona wiadomość miała lepszą szansę na przebicie się.