Jeden odrażający, rozkładający się potwór to było zbyt wiele dla strachliwego szczurołapa. Lecz czy na pewno mężczyzna był aż tak bojaźliwy?
Tym razem szybko zebrał się w sobie, oswojony w myślach z biegającymi po mieście demonami szerzącymi zarazę co uczeni jasno objaśnili w ciągu ostatnich kilku chwil. Na twarz Sveina wyległ uśmiech, gdy wyobraził sobie, że jeszcze kilka takich przygód i sam będzie jednym z jajogłowych. W binoklach.

Szczurołap niezauważenie przylgnął do nieoświetlonej ściany garnizonu. Korzystając z osłony cieni poruszał się w kierunku głównego budynku a oczami poszukiwał miejsca przetrzymywania więźniów. Nauczony doświadczeniem ze zwierzętami szedł twarzą do wiatru, by nie zdradzić swej pozycji wyczulonym nosom.