Reakcja Iskry na pytanie Liwarda odwiodła go od działania. Nie poruszał więcej tego tematu. Zresztą, nawet ktoś taki jak on nie miał co dalej myśleć. Rację miała Kea. Jej działania może i były bardziej przyziemne, ale jednocześnie przynosiły więcej praktycznych skutków.
Trzeba było się wyspać. Dalej czekała ich ciemność podziemi, walka z koszmarami na jawie, bez szans na sen.
***
No i po raz kolejny spało się bardzo przyjemnie. Nikt nie zauważył, gdy zniknął Uldir. Niewątpliwie był to uszczerbek dla całej drużyny.
Był to młyn na wodę kiełkującej paranoi Liwarda. Czy był wysłannikiem sił wroga, który zabił jakiegoś strażnika i przejął jego sprzęt? A może był łowcą nagród, mającym na celu odnaleźć zaginionych przestępców? Czy miał odnaleźć Liwarda, zbiega z kolonii karnej? Nie, to niemożliwe. Przecież tam wszyscy zginęli. Oficjalnie Liward również.
Dość tej paranoi, nim oddali się grupa. Zwłaszcza że czas przekroczyć granicę między powierzchnią a podziemiem. I o ile wojownik zdążył zapomnieć, o tyle widok podziemi skutecznie przypomniał mu o kredzie, gdy już zdążył zapalić jedną z wziętych przez siebie latarni.
Najpierw jednak trzeba było odpowiedzieć na sugestie Rysia i Camdena.
-Nie mam tarczy, mogę iść z tyłu. Będę parować ataki. Miski ani sztućców, nic nie mam. Jak naprawdę nic nie mamy, mogę dać drugą latarnię.
Nim jednak zdecydowano, kto z wojowników naprawdę pójdzie na koniec, miał jeszcze jedną ważną rzecz do powiedzenia. Niezależnie od tego, kto go słuchał. Głośnym szeptem próbował dojść do słowa.
-Hej, ustalmy jak będziemy znaczyć drogę. Jak będą dwie możliwe drogi, dla zmyłki zaznaczę strzałką drogę która NIE prowadzi do wyjścia. Jeśli więcej, zaznaczę tę, którą PROWADZI. Może tak być?