Ogar zmierzający wprost w pułapkę był bardzo czujny, silnie pociągał nosem i warczał w kierunku Bardaga. Wodził wzrokiem po ziemi, lecz zdawał się nie polegać na tym zmyśle. Tuż przed tym jak spadła nań sieć krasnolud zauważył pewien szczegół – ogar okazał się suką.
Skuteczność pułapki zaskoczyłaby zapewne nawet jej budowniczego. Wilczyca nie tylko została spętana ale również spędziła kilka cennych sekund na szamotanie się w przestrachu. Warczała cicho sfrustrowana skrępowaniem ruchów. Wychodzącego z dziury w palisadzie krasnoluda spostrzegła od razu lecz zajęta była przegryzaniem i szarpaniem lin. Szampierz zaś, zgodnie ze sztuką, począł okrążać bestię dobywając magicznego oręża. Gdy ten błysnął blado odbitym wielokrotnie światłem gwiazd w wilczycę jakby wstąpił demon. Warknęła ze wściekłością ukazując czarne dziąsła nad żółtymi zębami i wlepiła swe płonące czerwienią ślepia w Bardaga. Ten przytomnie usunął się z potencjalnej linii natarcia. Nim zwarli się w walce minęły ciężkie sekundy pojedynkowych szachów.
Kilka błyskawicznych cięć krasnoluda poznaczyło skórę wilczycy krwawymi znakami na niemal każdej części jej ciała. Po potężnym uderzeniu w łeb utrzymywała się na nogach chyba jedynie dzięki furii. Zbita suka sapnęła i zrobiła krok w tył.
Bardag złożył się do ostatecznego ciosu, chybił i zanim się spostrzegł wilczyca wbiła mu kły w ledwo zaleczone ramię. Wyrwawszy nieduży kawałek skóry odstąpiła na dłuższy dystans przeżywając ze smakiem. Rana piekła jak przypalana gorącym żelazem. Nastąpiła krótka chwila oddechu.

Ulli biegł jak poparzony najkrótszą drogą do „Głowy goblina”. Po drodze minął zaskoczonego Hermana, który krzyknął za nim słabo.
- Zaczęło się!
Spod południowej bramy nadchodził strażnik a widząc pośpiech młodego potruchtał za nim pod gospodę zapytując w biegu cóż się dzieje.