zicz potrafiła być przepiękna, wręcz majestatyczna. Nawet najbardziej przytulne wsie nie potrafiły dorównać jej pięknem. A przynajmniej takie było zdanie Astine. I mimo iż nie miała czasu podziwiać otaczającej ją zieleni, będąc zajęta wypatrywaniem zagrożeń, udało jej się nieco odprężyć po prześladującej ją tej nocy koszmarze.
ak się okazało, owo odprężenie nie mogło trwać zbyt długo. Mimo wszystkich prób, nie udało im się uniknąć wszystkich zagrożeń i wpadli na rodzinkę dzików... Trzeba było się tym szybko zająć, zanim sytuacja stanie się jeszcze gorsza. Na szczęście Helena zachowała spokój w tej sytuacji i służyła reszcie drużynie dobrą poradą.
łodej dziewce, mimo złych przeczuć, pozostało więc tylko jedno. Ostrożnie wyminęła oddzielających ją od dzików kompanów, szepcząc do nich:

— Spokojnie. Takie zwierzęta boją się nas bardziej niż my ich. — Nie mówiła już dalej do nich, a do zwierzęcia, starając się je uspokoić.

o chyba była ich ostatnia szansa na uniknięcie zbędnych kłopotów, chyba że Nazirowi udałoby się ich przepłoszyć, jednak wolałaby tego nie sprawdzać.