Cholerne góry. Bretonia, w większości opowieści, które za usłyszał za młodu Olegario, słynęła z pól uprawnych i wina. Tymczasem zdecydowaną częśc swojego dotychczasowego pobytu odbył na górskich wertepach, pełnych jak nie orków, to pułapek samej matki natury. To by była naprawdę głupia sytuacja - przeżyć starcie w Kruczych Wąwozach, ale spaść w przepaść na jakimś nienazwanym urwisku. Francis zdecydowanie miał sporo szczęścia.
Droga do tego waszego klasztoru zawsze jest taka upierdliwa, czy tylko teraz, specjalnie dla nas? - zapytał ni to Otto, ni to w eter, absolutnie nie oczekując odpowiedzi.

Zaczynało się już ściemniać, kiedy znaleźli pasterską chatkę. Olegario przez chwilę chciał nawet zaproponować, czy może jednak nie zwiększyć tempa i spróbowac dotrzeć, choćby i w nocy, do klasztoru, ale większość grupy z miejsca odrzuciła tą propozycją, gardząc ewentualną adrenaliną, którą mogło zapewnić podróżowanie po zmroku. Wszyscy zajęli się rozpakowywaniem swoich rzeczy, opieką nad wierzchowcami, tymczasem włócznikowi już od kilku godzin cholernie chciało się lać. Udał się na stronę, oddając sie z ulgą wspomnianej czynności, a gdy wrócił, postanowił zażartować ze wszystkich. Otworzył z kopa drzwi do pasterskiej chatki, w zamierzeniu mając przestraszyć i postawić w stan gotowości całą drużynę.
Sigrid, kochanie, wróciłem! Co tam dzisiaj dobrego na kolację przyszykowałaś? I gdzie się podział nasz rudy synek? O, przepraszam za moje maniery, widzę, że sąsiadka przyszła. Kłaniam się, Pani Laurenor. - wrzasnął w środku, żartobliwym tonem. Późniejsze narzekania i upomnienia o swojej bezmyślności zbywał śmiechem.