Niestety, nigdzie nie było miejsca, by można było schować wierzchowce przed deszczem. Ryży wrócił do towarzyszy (obchodząc chatkę dookoła) i poinformował ich o tym. Potem ściągnął większość swojego ekwipunku z kuca albo celem przygotowania posiłku, tudzież zabezpieczenia przed deszczem. W chatce znalazł suche drewno i od razu skrzesał ogień. Potem wystawił naczynia na dwór, aby nałapać deszczówki, co nie zajęło zbyt wiele czasu. Przegonił od ognia tych, którzy utrudniali mu pracę.

- Jeżeli chcecie mieć ciepły posiłek, to zróbcie mi tu miejsce i nie kładźcie wszystkich mokrych rzeczy - powiedział nosowym głosem.

Na „pierwszy ogień” poszedł imbryk, w którym przyrządził swoją ulubioną herbatę. Nawet ci, którym na codzień nie do gustu przypadała mieszanka domowej roboty (oczywiście wśród wielu składników była tam również i marchew), zmarznięci nie wybrzydzali.

- No moi mili, dorzucamy się teraz do garnka, bardzo proszę - krzyknął, gdy nastawił wodę. Ze swoich zapasów położył obok pęk drewna, własny kociołek i cały zestaw przypraw. Z zapasu prowiantu wyciągnął jedną porcję i spojrzał znacząco na towarzyszy. W międzyczasie, gdy gotowała się woda, poszedł obejrzeć Natkę i nasypać jej obroku. „Muszę kupić sobie drugi koc i jakąś płachtę do robienia przenośnego zadaszenia” pomyślał patrząc na kuca, bo martwił się, czy Natka przez noc nie złapie również jakiegoś paskudnego choróbska, westchnął i wrócił do izby.

- Dobrze by było zebrać trochę drewna, wysuszyło by się przy ogniu - zwrócił się do towarzyszy. Kto się przespaceruje, póki jeszcze i tak jesteście mokrzy?

Równouprawnienie i podział obowiązków polegały na tym, że raz jedna osoba wykonywała pewne czynności, a druga zajmowała się czymś innym, a potem następowała zmiana ról. Dlatego też Hugo nie miał żadnych obiekcji przed powierzeniem Foggii bagażu, by dziewczyna jakoś rozlokowała ich w chacie, podczas gdy on sam zajął się wierzchowcami, które - dzięki bogom - nie musiały stać na deszczu i gradzie.
Zadbawszy o konie wrócił do chaty, po drodze zabierając nieco drewna, zgromadzonego wcześniej zapewne przez zapobiegliwego poprzedniego mieszkańca chaty.

- Jak dzielimy warty? - spytał.

Miał nadzieję, że noc upłynie spokojnie, ale wiadomo, że nadzieja jest matką głupich, a bogowie pomagają tym, którzy sami się o siebie troszczą.

Zacinający deszcz sprawił, że na widok chaty podóżni przyspieszyli. Przemoczeni do suchej nitki zbliżywszy się do chatki zbadali pobieżnie okolice w poszukiwaniu czegoś niepokojącego. Nic jednak nie spostrzegli. Lavina postanowiła otworzyć drzwi, które okazały się nie zabezpieczone żadnym zamkiem czy nawet skoblem. Deszcz sprawił, że podróżni szybko zaprowadzili wierzchowce do zagrody znajdujacej się na tyłach domu. Niestety zagroda była nie zadaszona, a w chacie nie było na tyle dużo miejsca by wprowadzić tam zwierzęta. Chata okazała się dość ciasna dla dwunastu podróżnych. W chacie panował względny porządek, a przy palenisku znaleźli kilka szczap drewna, które szybko zajęły się ogniem dzięki wprawnej umiejętności Sigrid
Ryży zaczął dyrygować w obrębie paleniska czując się odpowiedzialny za przygotowanie ciepłej strawy i aromatycznej herbaty.

Gdy Alane oraz Ari’Sainen weszli po drabinie na górę chatki ich oczom ukazał się mało zachęcający widok. Tuż pod strzechą na wpół wisiał na wpół siedział trup odarty z ubrań z wydłubanymi oczyma. Jak by tego było mało z rozciętej klatki piersiowej ktoś wyrwał serce, które leżało obok trupa. Serce było do połowy zjedzone, a z zakrzepłej krwi ktoś wykreślił na podłodze mały pentagram. Na trupie nie było jeszcze widać oznak rozkładu, więc tragedia musiała rozegrać się niedawno. Alane zrobiła się blada i zrobiło jej się niedobrze. Choć nie raz w życiu widziała podobne okropności, ten człowiek nie zasłużył sobie na taką śmierć. Musiała wybiec z domu na powietrze by nie zwymiotować.

Braciszek Otto dowiedziawszy się o znalezisku pomimo ulewy wylazł na dwóch by za chwilę przynieść flaszkę wypełnioną wodą poświęconą przez przeora.

François w tym czasie przemoknięty słysząc o potrzebie przeniesienia drewna wybrał się do lasu oddalonego o kilkadziesiąt kroków. Idąc uważnie obserwował okolicę. Na ścieżce zauważył ślady gołych stóp uciekających najprawdopodobniej w pośpiechu w stronę lasu. Postanowił jednak nie robić paniki i zabrał się za zbieranie gałęzi, które po wyschnięciu będą mogli spalić. Przytachał ze sobą przewróconą brzozę na tyle nie dużą by dało się ją samemu przytaszczyć ale i wystarczająca by zapewnić ogień przez całą noc.

Test opanowania Alane 93 (nieudany); Ari 13(udany)

- Trup, nie trup, a zjeść i tak trzeba - zerknął na Alane, która w tym momencie kolorem skóry przypominała goblina. - No chyba, że ktoś nie chce - podrapał się trzonkiem łyżki po głowie. - Świetny pomysł, Dieter! - wykrzyknął uradowany na widok czosnku. - Podzielisz się? Ja zaraz poszukam cebuli, gdzieś jakąś powinna tu być - dodał grzebiąc już w swoim dobytku. - Potem zagrzeję nam trochę piwa i wina z dodatkami. .

Następnie zaczął szykować gulasz, dodając suszone mięso, grzyby, marchewkę, cebulę i pozostałe smakołyki z dostarczonych mu zapasów. Ucieszył się, gdy Francois dostarczył drewno, ale jeszcze trzeba było je porąbać. Rozjerzał się szukająć kogoś, kto akuratnie nie był zajęty rozgardiaszem z trupem. Dostrzegł brata Otto, który miał zamiar wejść na piętro.
- Bracie, jak daleko stąd do klasztoru? Bo chciałeś tam być już dziś wieczór, a utknęliśmy jak widać tutaj.

Następnie obrócił się do Hugo, który wspominał o wartach. Zważywszy na trupa - wskazał palcem do góry - to może nie od rzeczy byłoby wystawić podwójne warty?

Mając chwilę spokoju (uznał, że skoro on stoi przy kotle, to reszta ogarnie pozostałe tematy), porozkładał mokre rzeczy w pobliżu kominka, zjadł jedną cebulę proponując też Dieterowi, a potem ostrożnie napił się gorącej herbaty, częstując nią każdego, kto pozytywnie zareagował na jego zaproszenie do przyłączenia się.

Ari’Sainen wspinał się ostrożnie po drabinie, gdy gdzieś za nim trzasnęły drzwi i ktoś zaczął wrzeszczeć. Zaskoczony elf stracił równowagę odwracając się gwałtownie, jego noga ześlizgnęła się ze szczebla, a on sam wyrżnął głową w inny drewniany stopień zdzierając skórę z grzbietu nosa. – Olegario! Ty popaprańcu! Nastrasz mnie jeszcze raz, to ci nogi z dupy powyrywam! – Groźby i wyzwiska nie skończyłyby się zbyt wcześnie, gdyby nie cichy okrzyk strachu Alane, która weszła pierwsza na stryszek. Weteran szybko pokonał ostatnie szczeble i wskoczył na drewniany podest, kiedy elfka minęła go zbiegając na dół. Pod ścianą... jak młody Ludwik, oparty o drzewo, z flakami wywalonymi na kolana i martwymi oczami... Ari’Sainen zamknął oczy przeganiając wspomnienia. Otworzył je po chwili, choć to nie był miły widok. – Eee, słuchajcie, chyba powinniście to zobaczyć! – zawołał resztę drużyny krzątającą się po parterze chatki.

- Trup zimny, krew na podłodze zaschnięta, więc zabójcy chyba już nie ma. Ale ciało nie przegnite, więc nie leży tu zbyt długo. Podwójne warty to dobry pomysł – zwrócił się do szermierza Hugona. – Staniemy z Francois po was, obudźcie nas.

- Braciszku, zajmiecie się pochówkiem? Przy okazji przyjrzyjcie się ciału, może poznacie biedaka po jakimś szczególe czy odzieniu albo może znajdziecie coś ważnego przy nim, co by pomogło go zidentyfikować.