Bhatra przez chwilę milczała po czym sięgnęła po przyniesiony przez Dissosa miecz.
- Jesteś winna i będziesz tak długo...
Dobywane żelazo zaśpiewało, ostrze zatoczyło świetlisty łuk.
- ...jak długo sama sobie nie wybaczysz.
Ostrze wisiało centymetr od karku Emere. Amazonka przesunęła miecz i czubkiem podniosła brodę dziewczyny.
- Nie wiem czy jesteś przeklęta i nie wiem czy ten pas jest przeklęty. Ale wiem, że Sam była doświadczoną wojowniczką, podjęła ryzyko. Dzięki niej wygraliśmy, ale ona zapłaciła najwyższą cenę. Wiedziała czym ryzykuje… albo i nie. Była zdrowo pierdolnięta.
Bhatra obróciła miecz rękojeścią w kierunku Emere.
- Czy potrafisz zrobić z niego użytek i zastąpić Sam u naszego boku? *
Tłum zgromadzonych Wyspiarzy otaczał konstrukcję półkolem, pozostawiając z jednej strony miejsce dla starszych i wodzów. Miejsca siedzące były także pozostawione dla zaproszonych do udziału w rozmowach towarzyszy. Gdy zbliżyli się do środka półkola, jeden z wodzów przemówił.
- Witajcie. Powinniście wiedzieć, że pozostali na naszych wyspach słudzy przeklętego zamorskiego księcia zostali przegnani lub zabici. Jego czyny pozwoliły nam ujrzeć, że jest wrogiem nas wszystkich. Tak więc wszyscy zebraliśmy się tutaj aby wyrazić nasze uznanie dla waszych czynów. Ocaliliście nasze żony i córki z rąk potwora. Czego oczekujecie w zamian?
Bhatra zmierzyła wodza od stóp po głowę.
- Nie uratowaliśmy waszych kobiet dla zysku, ale dlatego, że tak powinien postąpić każdy. Nie będę jednak kłamać, wasza pomoc jest nam potrzebna. Wiecie z kim się mierzymy. Nasz wróg jeszcze nie jest gotów do sięgnięcia po władzę, ale już snuje swoje sieci. Jedna z jego nici zaprowadziła nas tutaj.