| John Whiterook
John uśmiechnął się niemrawo.
- Wybacz, przyjacielu. W niezwykłej sytuacji trudno myśleć o czymś tak zwykłym. Więc jak mam na ciebie mówić?
Ruszył powoli za kotem między chaszcze. Gdy dotarli na miejsce, John zamarł, delektując się pięknem widoku, który roztaczał się przed nim. Mieszkał tu całe życie, ale ostatni raz był nad rzeką wieki temu. Jakie to zabawne, że człowiek zawsze docenia to co ma, dopiero gdy to traci, mimo że cały czas zdaje sobie sprawę z tej prawidłowości.
Usiadł na świeżej trawie i wpatrzył się w rozpościerającą się przed nim lustrzaną toń. Chmury tak sennie płynęły po niebie. Słońce grzało, rozleniwiając go i uspokajając.
Słuchał słów zwierzęcia na wpół przytomnie. Wszystkie zdarzenia ostatniego czasu stały się odległe, mętne i nierealne. Nie miał ochoty na zagadki i pytania.
Przez krótką chwilę pożałował swojej decyzji, która nałożyła na niego takie troski... może nawet jakieś nieznane niebezpieczeństwo? Chwila ta była jednak krótka i minęła jak powiew wiatru na stepie. Troski były i będą, a zamiana pustki i alkoholizmu na magię, to sprawiedliwy układ.
Potrząsnął głową wracając do realnego świata... „Realnego” – zaśmiał się w duchu.
- Hmm...? Ah... Wnętrze, tak. To ono jest końcem tej podróży, dobrze pamiętam? Widzisz, przyjacielu, ja nie wiem czy chcę to na razie kończyć...
Powiedz, jak się o mnie dowiedziałeś? ... Kim jest szaman? Znasz go? A w ogóle, to też umiesz zamieniać się w człowieka, jak ten... Tibo? Rozumiem że też jesteś podróżnikiem...?
__________________
"To bez znaczenia, czy wygrasz, czy przegrasz, tak długo jak będzie to WYGLĄDAŁO naprawde fajnie"- Kpt. Scundrel. OotS |