Obserwował przybyszów od chwili rozpoczęcia uczty. Wspomnienie ostatnich wydarzeń były tak żywe jak rany na jego ciele. Malala była bezpieczna. Jej krewni obiecali nią zaopiekować. Jednak nadal się wahał. widział jak obcy patrzyli na krwawe złoto, jak pożądali go i jaką musieli stoczyć walkę aby po nie nie sięgnąć. Nic go nie trzymało w tym miejscu...
Złapał się, że od pewnego czasu przygląda się Bhatrze. Amazonka miała silnie zbudowane ciało, tak inne od chuderlawego ciała kalekiej Amelii. Widział jak walczy i o ile ta druga wojowniczka walczyła jak diabeł, Bhatra walczyła z głową, rozsądnie. Ojciec zawsze powtarzał mu: "Co plemieniu po martwym wojowniku". To samo powiedział nad ciałem szalonej wojowniczki. Ale Bhatra...
Podobało mu się w jaki sposób chodziła. Z gracją
ya'hara, silna i pewna swoich ruchów. Widział jak podchodzi do jednego z wodzów. Przez chwilę rozmawiał z nim, a gdy Manu zdecydował się podejść usłyszał:
- Nie uratowaliśmy waszych kobiet dla zysku, ale dlatego, że tak powinien postąpić każdy. Nie będę jednak kłamać, wasza pomoc jest nam potrzebna. Wiecie z kim się mierzymy. Nasz wróg jeszcze nie jest gotów do sięgnięcia po władzę, ale już snuje swoje sieci. Jedna z jego nici zaprowadziła nas tutaj.
Wyspiarz poczekał aż odejdzie. Podszedł do kobiety i chwycił ją za ramię.
- Popłynę z Wami. Wasz wróg jest teraz wrogiem Manu - Uderzył się w pierś ręką wielką jak bochen chleba - Jeżeli gwiazdy pozwolą, chcę przelewać krew u twego boku Amazonko!