Axim stał jak oniemiały, zadzierając głowę na rozgrywającą się przy studni scenę. Omal nie wypuścił przy tym swojego miecza z dłoni. Nigdy nie był szczególnie zainteresowany sprawami boskimi. Nawet to, że wypełniał wolę Wszechstwórcy, podążając za Walkirią, było spowodowany tylko tym, iż kochał jej wcielenie, Sybill. Jednak manifestacja samego boga nie była czymś często spotykanym. Jarnar cieszył się, że mają go po swojej stronie.

- W korytarzach dalej jest wielka, lewitująca głowa, a za nią jakieś przejście na górę. Możemy to sprawdzić, albo wrócić po naszych śladach - wtrącił Axim, kiedy już się uspokoiło.

Następnie podszedł do ciała pokonanej jaszczurzycy. Podniósł jej sztylet, który rzucił mu się w oczy, a następnie wrzucił do plecaka. Mógł być coś wart.