Nieduża sala zdawała się nie mieć innego wyjścia niż to, którym do niego weszli. Choć kiedyś z pewnością robiła wrażenie, to jednak upływ czasu i tu zostawił swoje ślady. Złocenia wyblakły, marmury popękały, a wokół zalegał kurz. Na ścianie za sarkofagiem uwagę zwracała duża, kamienna płyta z płaskorzeźbą przedstawiającą potwora podobnego do ośmiornicy. Zmęczeni, ale przygotowani na możliwość ataku wojownicy ustawili się wokół marmurowej trumny. Camden spróbował pchnąć ciężkie wieko, ale to nie drgnęło nawet na milimetr. Popatrzył z wyrzutem na pozostałych i Fungi stanął obok niego sapiąc i pomagając ile sił. Z donośnym zgrzytem płyta przesunęła się zaledwie o kawałeczek. – Dziecinko... przydasz się... – Półolbrzymka zawahała się, w końcu miała zasłonić swoją tarczą pozostałych, po chwili jednak uznała, że Ryś i Liward jakoś obronią siebie i innych. Wieko sarkofagu pod jej naciskiem przesunęło się, odsłaniając ciemny otwór. Ze środka buchnęło zatęchłe, śmierdzące powietrze. Odskoczyli jak oparzeni, ale nic ich nie zaatakowało ani nawet nie wydało dźwięku. Przestawili płytę jeszcze dalej, uważając by nie spadła na podłogę. Stary krasnolud przyświecił sobie latarnią. Wewnątrz leżało zmumifikowane ciało w resztkach bogatej odzieży. Na jego czerepie widzieli złotą koronę, na kościstych palcach cztery pierścienie z ozdobnymi kamieniami, a na szyi trupa złoty łańcuch.

- Cóż, jeśli martwiliście się zarobkiem, chyba właśnie udało wam zabezpieczyć sobie byt na dłuższy okres. Jeśli – dodał Fungi – uda nam się stąd wyjść, oczywiście.