Nikt nie zaprotestował przeciwko temu, by to Liward szedł na pierwszy ogień. Takie rozwiązanie miało swoje podstawy. Zakładając że lada moment może dojść do kolejnego starcia, trzeba było zadziałać bardziej ofensywnie, w miarę możliwości uprzedzając przeciwnika.

Pewną wadą tego rozwiązania był fakt, że na tyłach został Fungi, który jako faktyczny dowódca wyprawy miał dla jej powodzenia kluczowe znaczenie. Nie było tu jednakowoż rozwiązań bez wad, ani zupełnie bez zalet. Tym bardziej że na ową chwilę, należało wyręczyć Keę i Rysia.
Nie żeby stanowiło to problem - tutaj nikt nie jest bezpieczny, nie jest w stanie przewidzieć nieszczęścia. Teraz zwiadowca musi odpocząć, może potem zwiadowca będzie ochraniać kogoś innego - na przykład Liwarda? Półolbrzymka niesie czarodziejkę, lecz kto wie czy role i tutaj się nie odwrócą? Pewnie Iskra znała sposoby, by przenieść potężniejszych od siebie, nie męcząc się fizycznie.

Tymczasem jednak zdawało się, że dotarli do ślepego zaułka. Krył on tajemnicę zawartą w sarkofagu. Wyglądał inaczej niż podniszczone grobowce na górze, nacechowany bogactwem. Pozostawał w ukryciu przez pół wieku, nie był tak narażony na rabusiów jak dotąd napotkane.
Co mogło się w nim kryć - mieli za chwilę się przekonać. Ciekawe, ile rąk będzie potrzebnych do otwarcia grobu? Camden może potrzebować pomocy, najlepszą kandydatką jest Kea. W ostateczności, gdyby wszyscy musieli pomóc, Liward również był na to gotów, choć nie bez wstrętu.

-Otwierajcie to ostrożnie. Najlepiej od razu odskoczyć jak otworzycie pokrywę. - po wcześniejszej przygodzie, wojownik nie palił się do zgłębiania kolejnej tajemnicy. Bojowy nastrój nie zmienił się jednak w ostrożność czy wręcz bojaźliwość: przygotowany niejako na najgorsze, wojownik dobył skromnego, acz do tej pory skutecznego oręża i czekał na to, co się stanie.
W miarę możliwości, ignorował wcześniej zadaną mu ranę.

Jeśli chodziło o Keę, to spokojnie mogła iść dalej. Owszem martwiła się, czy Iskra i Ryś dadzą radę, ale skoro oni sami nie protestowali przed wymarszem, to nie było sensu się upierać. Zwłaszcza, że ich dowodzący pewnie miał rację - zło które przyszli zwalczyć, wiedziało o ich obecności. Nie mogli dawać mu dodatkowego czasu, biorąc sobie odpoczynek.

Czarodziejka nie była zachwycona, że ktoś jej pomaga, ale mimo to Kea była miła i uczynna dla koleżanki. Zresztą Fungi, który zarządził wymarsz i ową pomoc, szedł zaraz za dziewczynami, zatem dobrze by widział gdyby nie posłuchały jego zaleceń. Jednak, Iskra ciekawie opowiadała o eliksirze, choć daleko nie zaszli i rozmowa ta szybko została przerwana.

- Ja, ja stanę pierwsza - powiedziała ochoczo półolbrzymka, gdy doszło do kwestii otwierania sarkofagu. Nie czekając na niczyją odpowiedź ustawiła się tak, aby wraz ze swoją tarczą osłonić całą ekipę przed tym co mogło wyjść ze środka.
Kea wiedziała już, że nawet jeśli coś wygląda jak martwe, to nie znaczy jeszcze, że takim jest. Postanowiła więc nie opuszczać pawęży, dopóki nie będzie absolutnie pewne, że nic im nie grozi.

Z sarkofagu mogło wydobyć się wiele groźnych rzeczy. Mógł tam spać ktoś potężny, ktoś kto mógł sprowadzić zgubę na tych, co go przebudzą. Mogła to być pułapka, uruchamiająca szereg mechanizmów - i tu nie wiadomo co gorsze, czy szybka śmierć zadana trującym gazem bądź mocą potężnego, naruszonego zaklęcia - czy zatrzaśnięcie grobowca i umieranie w ciemności, gdzie jedyne co mogło skrócić cierpienie (zarazem je wzmacniając), to wyczerpanie powietrza.

Na razie jednak okazało się, że sarkofag nie był opatrzony żadnymi zabezpieczniami. Niewielkie było pocieszenie z tej względnie dobrej wiadomości, gdy wiązała się ona z oglądaniem szczątków. To nie było w owym świecie niczym nadzwyczajnym - nadal to jednak nic przyjemnego.

Patrzył na wizerunek pokracznego stworzenia. Być może kiedyś o nim czytał albo słyszał? Wysilił umysł, próbując sobie przypomnieć. Ale pojawiły się inne kwestie warte rozstrzygnięcia.

Mimo że Liward nie był w pierwszej kolejności entuzjastą skarbów, poczuł jakieś ukłucie materialnej żądzy posiadania. Wojownik nie był pustelnikiem. Możliwość dostatniego życia była dla niego atrakcyjna, tak jak dla większości.
Trudno powiedzieć czy w umyśle skierowanym na doświadczenia rzeczy niezwykłych i ponadmaterialnych, rodziło się umiłowanie ziemskich bogactw, czy też jednak było to normalne i logiczne - w końcu istota rozumna jest istotą niepozbawioną komplikacji.
Ale żeby zaraz chcieć koronę? Niech sobie Ryś ją weźmie. Wojownikowi bardziej zależało na tym, by otrzymać sprawiedliwą część jakby nie patrzeć - łupu, niekoniecznie największą.
-Losujemy, kto co bierze? Mamy jak to zrobić?

I przyszło otrzeźwienie. Na co komu te wszystkie skarby, jeśli się nie wydostaną? To teraz nie takie łatwe. W owej chwili, każda wiedza mogła się okazać cenną. A drużyna na razie miała tylko jedno źródło wiedzy.

-Czy wie mistrz, kto to mógł być? - być może odpowiedź na to pytanie znał Fungi, do którego zwrócił się wojownik, pytając o tożsamość bogato pochowanego.

W sarkofagu był trup.
Zwykły, martwy, nieruchomy trup, który nie miał zamiaru zaatakować tych, co ośmielili się zakłócić jego spokój.
No, może nie do konca zwykły, bowiem truposz był zaopatrzony nad podziw.
Czy na drugim świecie potrzebne były komuś kilogramy złota i drogich kamieni? Camden wątpił. Wszak gdyby duch potrzebował kosztowności, to by je zabrał ze sobą. A skoro jemu nie było potrzebne, to z pewnością znaleźliby się inni, bardziej potrzebujący.

- Zabierzemy wszystko, a podzielimy potem - powiedział, zabierając pierścienie. - Ryś, w koronie z pewnością byłoby ci do twarzy i stanowiłbyś idealny cel dla wrogów, ale podział musi być bardziej sprawiedliwy.

- Znamy ciąg dalszy drogi - powiedział. - Mamy drzwi i klucze, które do nich, zapewne, pasują. Nie sprawdziliśmy tego, ale jestem pewien, że trzeba tamtędy iść.

Gdy tylko płyta została odsunięta, zadowolona ze swej przydatności półolbrzymka, ponownie chwyciła swą tarczę i przyjęła pozycje obronną... Zagrożenia, chyba nie było. Gdyby nie wcześniejsze spotkanie z kościotrupami, Kea wcale by się nie bała. Zważywszy jednak na to niedawne doświadczenie ostrożność sama jej się narzucała. Bo któż zagwarantuje, że ten osobnik nie wstanie aby ich zaatakować?
Kea jeszcze przez dłuższą chwilę stała tak, osłaniając siebie i innych pawężą... Ale zmarły był najwyraźniej tylko zwłokami.

- To był król - zauważyła Kea, zadowolona ze swojej bystrej obserwacji, jednocześnie odpowiadając na pytanie Liwarda. Wskazała przy tym na koronę, aby pokazać innym skąd to wie.
Zdziwiła się słysząc, że Ryś chce zabrać i nosić koronę. Czyżby on też był królem? Dlaczego nic nie mówił? I gdzie jego korona? Może ją stracił i było mu przykro?... Po dłuższej chwili, Kea uznała, że najlepiej będzie się dokładnie wypytać niż błądzić w domysłach.
- Rysiu, to ty też jesteś królem? - spytała spokojnie, spoglądając na mężczyznę z ciekawością i powagą.

Ona sama nie chciała skarbów, które leżały w czyimś grobie, w których zmarły został pochowany. Uważała, że źle było tak to zabierać... Oczywiście, przybywając do tego miejsca narażali się wszyscy, więc każdy powinien coś dostać, nawet ona. Kea uważała, że najlepiej byłoby sprzedać wszystko i podzielić się pieniędzmi, co oczywiście będą mogli zrobić dopiero po wykonaniu ich zadania... Popierała więc Camdena.

Gdy skarby zostały już zebrane i spakowane do jednego tobołka, Kea zabrała się za przesunięcie kamiennej pokrywy na miejsce. Lekkie to nie było, ale sądziła że skoro darli radę w jedną stronę, to dadzą i radę z powrotem.