Olaf niemrawo wodził oczyma po charakterystycznych całunach. Po szybkiej szarży wgłąb więzienia doznał smutku i żalu bowiem wyglądało na to, że znów przybył za późno. Jego wzrok przyciągał mimo wszystko śniezny leopard. Zwierzę nieszczęśliwie wymagało karmienia a nie leczenia, którym to krasnolud mógł usłużyć od ręki.
- Wygląda na to, że mnóstwo. Widzę tylko jedno wyjście z tej sytuacji. Przeszukamy teraz do końca parter, choć nie spodziewam się rewelacji. Siedlisko zła zapewne jest pod nami. Wy udacie się z tymi dwoma ciałami do świątyni Grungni w Wodnym Krysztale. Być może kapłani czegoś się dowiedzieli i przyślą kogoś jeszcze. Ja tu zostanę w roli strażnika - zakończył kapłan, chwytając jedną ręką kilof, a Kargulowi wręczając buławę.