Iskra spojrzała z niesmakiem na Rysia. Cóż, nie miała nic przeciwko temu, by zabrał sobie koronę, ale noszenie jakiegoś żelastwa, które spoczywało nie wiadomo jak długo na głowie trupa było co najmniej obrzydliwe - przynajmniej dla czarodziejki. Owszem, zdawała sobie sprawę, że Ryś zamierzał to później komuś sprzedać, chociaż czasami mogła się po nim spodziewać wszystkiego. Oby tylko nie próbował jej tego wcisnąć ani do ręki, ani na głowę.

- Ja podziękuję za skarby zdarte z jakiegoś truposza - odparła obojętnie Iskra, której wciąż było trochę mdło po Ogniu Lazarusa. - Ale wy się częstujcie ile dusza zapragnie, skoro was to nie brzydzi. Ech, mężczyźni.

Oczywistym było, że już samymi pieniędzmi, które otrzymaliby za te skarby, Iskra by nie pogardziła, więc liczyła w głębi duszy na chciwość pozostałych i trochę na sprawiedliwość i lojalność Rysia, który by się z nią później podzielił złotem.

W następnym pomieszczeniu Iskra poczuła się niepewnie. Miała po prostu złe przeczucia, a może po prostu dalej odczuwała działanie eliksiru, którym napoił ją Fungi.
Przyjrzała się dziwnemu posążkowi i wisiorowi, który był na nim zawieszony. Potwór wyglądał, jakby chciał rzucić się do ataku, ale był póki co zamieniony w kamień.

- Mam wrażenie, że jeśli tylko coś ruszymy, to kamienny posąg przestanie być tylko kamiennym posągiem - podzieliła się swoimi przemyśleniami, po czym podeszła bliżej pozostałych, którzy rozprawiali nad tym, jak strącić posążek. - Mogę po prostu użyć magii, by zsunąć statuetkę z podestu. Ot, prosta telekineza. Nie będziecie musieli się wtedy wydurniać ze strzelaniem synchronicznym - dodała drwiąco.