Słysząc na odchodne słowa Faeranduila, Dieter zatrzymał się tuż przed opuszczeniem cmentarza. Więc ten pijany grabarz widział coś więcej niż własne urojenia? Żołnierz spojrzał w dół, na swoje swoje ociekające krwią rękawice i spochmurniał jeszcze bardziej.
-Wciąż kłamał... Żadne hordy nie poszły na miasto, nie został po nich też żaden fizyczny ślad. Coś tu nie gra... - Mruknął pod nosem do siebie, kiedy nagle jego rozmyślenia przerwał głos ponurego przydupasa Elsy, który w oczach Dietera tylko udawał rycerza:
- To zdarzyło się pierwszy i ostatni raz, żołnierzu - chłodno zwrócił się do Dietricha i nie zaszczycił go już drugim spojrzeniem.
- Pewnie - odparł mu weteran Armii Ostland. - Następnym razem dwa razy zastanowi się zanim zacznie opowiadać ludziom podobne niestworzone bajeczki - pomimo wyraźnie słyszalnej kpiny w głosie jego twarz pozostawała niezmienna, wyprana wręcz z emocji.
- Daj mu już spokój. Każda armia, niezależnie od tego czy złożona jest z żywych czy umarłych, zostawia po sobie ślady. Nawet małemu oddziałowi trudno jest je zatrzeć po sobie, więc wniosek sam się nasuwa. Dziadyga miał urojenia, choć może nie spowodowane alkoholem, skoro ktoś bawił się tu magią - powiedział Dieter, po czym zaczął uważnie rozglądać się po okolicy.