Perlisty śmiech poniósł się echem po jaskini, gdy najmłodsza z kobiet uniosła się w górę. Oczom towarzyszy ukazało się jej ciało, od pasa w górę kształty młodej dziewczyny, zaś w dół rozwijał się długi, węgorzowaty ogon. Z okrzykiem radości zawirowała, unosząc się coraz wyżej i wyżej, aż jedynie jasna plama jej skóry była widoczna przy sklepieniu jaskini, gdzie nie docierało światło grzybów. Patrząc na wijący się ogon, który sięgał od sklepienia i zanurzał się wodzie, widać było, że ta istota dorównuje, lub przewyższa długością „Jednorożca”.
Pozostałe dwie kobiety nadal leżały wśród splotów patrząc z lekkimi uśmiechami na wybuch radości najmłodszej. Po chwili druga z nich, wyglądająca na nieco starszą od najmłodszej, odezwała się do drużyny.
- Wiedzieliśmy, że możecie tu zawitać. Wyrocznia to my.
-Widzimy to, co było.– odezwała się najstarsza
- Widzimy to, co jest. - dodała nieco młodsza
- Widzimy to, co może się stać… – ze śmiechem dopowiedziała najmłodsza, opuszczając się spod stropu jaskini szerokim piruetem, tak, że sploty jej ogona owinęły się wokół wysepki na której leżały pozostałe istoty. Z cichym pluskiem węgorzowate pasma spłynęły do wody gdy najmłodsza ułożyła się obok swoich towarzyszek.
- …Xalotun… to naprawdę godny przeciwnik. Wielu, wielu próbowało się z nim zmierzyć. Jak dotąd, tylko Tricarnijscy książęta-kapłani zdołali go pojmać, a i to nie na długo. Przynajmniej w skali jego życia. Nasze uwięzienie tutaj, to też jego zasługa. To on sprawił, że nie możemy opuścić okolic tej przeklętej wyspy. Ale wy, wy możecie nam pomóc. Jeśli nas uwolnicie, odpowiemy na wszystkie wasze pytania, a niewiele jest rzeczy których nie widziałyśmy. Potem odpłyniemy z tych stron.
Najmłodsza przerwała, patrząc na towarzyszy z wyczekiwaniem.