*

Noc, ognisko, piękne dziewczyny, z których część była i wolna, i chętna... Czy można było wymarzyć sobie lepsze spędzanie czasu?
Ale, prawdę mówiąc, Marcus znalazł wolną chwilę dopiero wtedy, gdy Aemelia zasnęła. Dopiero wtedy był pewien, że kuzynka nie będzie nic kombinować, by uzyskać pełen dostęp do maski.

No i wykorzystał parę chwil nie tylko na odpoczynek i rozrywki. Dowiedział się też, gdzie można utopić skrzynkę, by nikt nie zdołał jej wydostać, chyba że wyhoduje sobie skrzela.

* * *

Jednej rzeczy na wyspie z pewnością nie brakowało - kamieni. A wśród nich były takie ciężkie, że nawet Marcus miał problem, by je podnieść i kawałek przenieść.
Były też i liny na tle solidne, że mogłyby utrzymać czwórkę koni. Nie w dżungli, oczywiście, ale na statkach, a zdobycie takiej nie przedstawiało żadnej trudności.

O planach Marcusa Aemelia dowiedziała się, gdy juz byli na pełnym morzu. A o tym, jak wielki (i jaki zły) wpływ miała na nią Maska, można było się przekonać po pełnym rozpaczy spojrzeniu, którym odprowadzała pogrążającą się w wodzie skrzynkę.
Na szczęście nie skoczyła za nią do wody...

* * *

Mieszkanki Wyspy Wyroczni zaskoczyły nieco Marcusa. Ciekaw był, ilu wędrowców dało się skusić obietnicom dźwięczącym w ich głosach, i ilu znalazło swe przeznaczenie w brzuchach węgorzy...

- Poza tym przynieśliśmy wieści o planach Xalotuna, związanych z szybkim zakończeniem życia Wyroczni - uzupełnił słowa Bahry. - Mamy chyba wspólnego wroga - dodał.

Perlisty śmiech poniósł się echem po jaskini, gdy najmłodsza z kobiet uniosła się w górę. Oczom towarzyszy ukazało się jej ciało, od pasa w górę kształty młodej dziewczyny, zaś w dół rozwijał się długi, węgorzowaty ogon. Z okrzykiem radości zawirowała, unosząc się coraz wyżej i wyżej, aż jedynie jasna plama jej skóry była widoczna przy sklepieniu jaskini, gdzie nie docierało światło grzybów. Patrząc na wijący się ogon, który sięgał od sklepienia i zanurzał się wodzie, widać było, że ta istota dorównuje, lub przewyższa długością „Jednorożca”.
Pozostałe dwie kobiety nadal leżały wśród splotów patrząc z lekkimi uśmiechami na wybuch radości najmłodszej. Po chwili druga z nich, wyglądająca na nieco starszą od najmłodszej, odezwała się do drużyny.
- Wiedzieliśmy, że możecie tu zawitać. Wyrocznia to my.
-Widzimy to, co było.– odezwała się najstarsza
- Widzimy to, co jest. - dodała nieco młodsza
- Widzimy to, co może się stać… – ze śmiechem dopowiedziała najmłodsza, opuszczając się spod stropu jaskini szerokim piruetem, tak, że sploty jej ogona owinęły się wokół wysepki na której leżały pozostałe istoty. Z cichym pluskiem węgorzowate pasma spłynęły do wody gdy najmłodsza ułożyła się obok swoich towarzyszek.
- …Xalotun… to naprawdę godny przeciwnik. Wielu, wielu próbowało się z nim zmierzyć. Jak dotąd, tylko Tricarnijscy książęta-kapłani zdołali go pojmać, a i to nie na długo. Przynajmniej w skali jego życia. Nasze uwięzienie tutaj, to też jego zasługa. To on sprawił, że nie możemy opuścić okolic tej przeklętej wyspy. Ale wy, wy możecie nam pomóc. Jeśli nas uwolnicie, odpowiemy na wszystkie wasze pytania, a niewiele jest rzeczy których nie widziałyśmy. Potem odpłyniemy z tych stron.
Najmłodsza przerwała, patrząc na towarzyszy z wyczekiwaniem.

Manu miał trochę racji - tym stworzeniom nie do końca można było wierzyć, bo mogło się okazać, że wężowate kobiety, mimo deklarowanej wrogości do Xalotuna, mogły zwrócić się przeciwko przybyszom. Czy warto było zaryzykować?

- Wrogowie Xalotuna raczej nie powinni być naszymi wrogami - powiedział powoli Marcus. - Chcemy się dowiedzieć, jak pokonać przeklętego księcia - mówił dalej - i jeśli się tego dowiemy, to pomożemy wam wyrwać się z tego więzienia. Jeśli, oczywiście, powiecie nam, jak to zrobić.

- Prawdę mówiąc możecie od tego zacząć - dodał.

- Przeszłość jest dla mnie otwarta niczym księga. Widzę wszystko, co było. Popatrzcie i wy.


W kroplach zawieszonych w powietrzu zaczęły formować się obrazy i po chwili towarzysze wpatrywali się w historię, rozgrywającą się przed ich oczami. Dwie kobiety, wojowniczki z innego czasu, zmagały się w walce z Xalotunem i Garpem. Bhatra mimowolnie zacisnęła mocniej uchwyt tarczy. Jej poprzednia właścicielka robiła co mogła, ale jej broń ledwie zadrasnęła skórę Garpa. Jej towarzyszka zmagała się natomiast z samym Księciem, który poruszał się tak szybko, że niemal nie było go widać. Amazonka zauważyła, że teraz był wolniejszy... Nierówna walka skończyła się tak, jak się skończyć musiała. W chwili, gdy na wojowniczki miały spaść ostatnie ciosy, wizja zniknęła.
- To poprzednie właścicielki naszych darów. Tarcza i pas, były naszą próbą uwolnienia się od niego... ale one zawiodły. Sądzę, że wy przetrwacie. Nie będziemy jednak znów bezczynnie czekać na wasze zwycięstwo. Uwolnijcie nas z tej wyspy, a powiemy wam to co wiemy. Odpowiemy na wasze pytania, a nawet więcej, powiemy wam gdzie znaleźć to czego potrzebujcie. Sojusznika. Pierwszego z Zamaskowanych wojowników, który jako jedyny zdradził swego pana. Tego, który poniósł ciężar jego zemsty... Cena nie jest wygórowana. Musicie jedynie zabrać z tamtej komory posążek z przeklętego złota. My nie... - zawahała się - nie możemy go zniszczyć ani usunąć. Ale gdyby go tu nie było, mogłybyśmy odetchnąć. Odpłynąć stąd.
Pozostałe syreny ożywiły się na słowa najstarszej. Ogony zwijały się pod wodą, ledwie widoczne w półmroku.