Ludo nie zląkł się rozbrajarzy, czarnoksiężnika, czy demonów przez niego stworzonych. Wychował się w Krainie Zgromadzeń, a na nią rzucała cień Sylvania. Kraina wiecznie spowita mrokiem i mgłą, gdzie ponurzy wieśniacy, nosili oczywiste stygmaty mutacji, a ożywieńcy czasem zapuszczali się na tereny niziołków. Oczywiście cyrulik nigdy nie zapuścił się do tej strasznej krainy, nie miał tam ani kogo leczyć, ani nie było gdzie tam się dobrze najeść. Ale nie miało, to większego znaczenia, niziołcza krew była zbyt ciekawa i pragnąca żyć, aby teraz bać się i stać sparaliżowanym przez lęk. Jednak przez zamieszanie jakie powstało, zwyczajnie zaspał. Wróg doskoczył, a Ludo padł jak długi czym uniknął śmiertelnego trafienia w żebra. Odturlał się w stronę krasnoluda, ale w między czasie poczuł uderzenie w plecy. Z ust małego bohatera wyrwał się żałosny głos wydawany pod wpływem bólu. Adrenalina pozwalała jednak dalej działać i choć niziołek chciał pozorować ucieczkę, to kultyści zostali powstrzymani. Kołodziej zakręcił więc procą i trafił. Gryząc wargę z bólu spostrzegł, że sytuacja nie wygląda już tak tragicznie jak na początku. Szczególnie, że Hans nie okazał się zdrajcą, co sugerowały jego początkowe działania. Najwyraźniej niechcący osłabił siły drużyny i zniweczył ich plany. Najwyraźniej spanikował, albo znał się na potyczkach jeszcze mniej niż irytujący niziołek. Przecież z Karlem można było się policzyć po potyczce. Ludo starał się już bardziej nie rozmyślać, ruszył do środka tak aby móc posłać kolejny pocisk w któregoś z tych wielkich chaosyckich paskudztw!