Kiedy Karl zobaczył lądujący wahadłowiec i wysiadający odział komandosów miał mieszane uczucia. Z jednej strony jeżeli do tej pory ich nie stuknęli to znaczy, że może będą chcieli zapłacić. Z drugiej strony to nie była nieokrzesana zbieranina zbirów czy odział mafii, tylko porządnie wyszkoleni żołnierze. zawsze mogli ich wykosić później, a on z Ja-sonem co najwyżej zgarnęli by może jednego, albo z dwóch ranili. Z tego tez powodu po pierwszym spięciu Karl się rozluźnił. Wiedział, że stosując postawę opanowania i profesjonalizmu można tu będzie więcej osiągnąć niż po prostu pyskówką lub grożeniem. Poczekał, aż tamci opuszczą broń i zrobił dokładnie to samo i grzecznie poczekał aż dowódczymi oddziału się odezwie. Wojsko, hm zawsze lubi jak żołdak nie odzywa się nie pytany. Jeszcze pamiętał te czasy
- Witaj Taria. Ja jestem Karl, to jest Ja-son. Przesyłka jest cala i zdrowa. Tamren niestety nie żyje, nieprzewidziane trudności. Tak jak umawialiśmy się z nim, dla nas dwadzieścia patoli. Natomiast dola Tamrena za pośrednictwo należy się jego siostrzeńcowi Tammemu. Teraz na pewno mu się przyda na nowy początek. Jakbyście chcieli jeszcze dorzucić kilka patoli za trudne warunki pracy to będziemy wdzięczni i szczęśliwi, ale oczywiście nie naciskamy.
Karl zdjął koc okrywający moduł i odbezpieczył linki mocujące go do ścigacza. Przeniósł moduł przed Tarie i postawił.
- Lubie kobiety, które nazywają mnie pięknym i mają ciekawe poczucie humoru, jakbyś chciała kiedyś się umówić na kawę i wymianę dowcipów to zapraszam.
- Dla naszego wspólnego bezpieczeństwa w module zamontowałem zdalnie odpalany ładunek. Tak więc, jak już się wymienimy i odlecicie to nie zapomnijcie go zdemontować. -uśmiechnąłem się szczerze do dowódczyni.
- Polecam się również na przyszłość. A i pamiętaj o zaproszeniu na kawę.