| Alicja
Krzyki dzieci wywabiły z oberży pozostałych biesiadników. Alicja chwilę jeszcze wpatrywała się bezwiednie w powoli rozpętujące się piekło. Zakotłowało się. Ludzie biegali bezładnie szukając ratunku, lub broni. Ktoś popchnął ją niechcący opętańczo pędząc w kierunku pobliskiej kępy drzew. Podobnie z resztą, jak wielu innych. Targnięta nagłą myślą, pobiegła do domostwa Helmuta. „Może nie jest jeszcze za późno, by cokolwiek uratować.” Chwyciła to, co znajdowało się najbliżej wyjścia, czyli torbę na ramię razem z bliżej nieokreśloną zawartością i łapiąc w biegu kurtkę wyskoczyła na zewnątrz. Ostatni raz obejrzała się za siebie napotykając wzrok swego chlebodawcy. Odwróciła się łapiąc kątem oka czerwień bijącą z chałup. „Już mnie nie obchodzisz. Teraz obchodzi mnie tylko moja skóra. Miałeś rację, jestem niewdzięcznym tchórzem. Uciekam. Znowu." Prócz przerażenia zwykłego w takich sytuacjach towarzyszyło jej jeszcze coś. Podniecenie? |