lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Niles Elmwood · 10-07-2007, 06:49

* * *
Pokój 446 A

Alan nie bardzo wiedział co o tym wszystkim myśleć. Kobieta była niezwykle przekonywająca, jednak jedna rzecz zdecydowanie przykuła jego uwagę. Mianowicie sposób w jaki wyrażała się o zmarłym mężu, w zestawieniu z ekspresją języka ciała, był jednak nie tak wyraźny, jak jej szczera troska o dzieci. "Przeżyła szok widząc ciało męża, czy raczej doznała go przez to, że popełniła zbrodnię?"

Zanik pamięci. O ile dobrze zrozumiał, twierdzi, że nic nie pamięta. „Tak... Klasyczna odpowiedź . Jednak są sposoby, żeby wykryć, czy to co twierdzi jest prawdą... Hm...”

Pokój 446

Jack zastanawiał, na ile jego myśli są wyryte na twarzy. Spojrzał w lustro, za którym siedział Alan. Może to, że pracował kiedyś w rynku dziecięcych programów zostawiło odcisk sympatii na jego obliczu? Czym wzbudził jej zaufanie, jeśli nie było ono tylko grą?

Pierwsze przesłuchanie, czy takim je sobie wyobrażał? Razem z Shannon drążyli wokół tych samych, kluczowych pytań, za każdym razem otrzymując tę samą odpowiedź, za każdym razem coraz bardziej zdezorientowanej kobiety. „Nie pamiętam - no dobrze, nie pamięta. Równie dobrze, można by założyć, że mówi „to nie ja”, co nie świadczy jeszcze, że jest niewinna.”

Jack czuł ogromną przykrość z powodu tragedii kobiety. Obrazy zakopanych wspomnień uderzyły ze zdwojoną siłą, wydostając się z dna serca... Jego Christie, mała Marry, Adam... „Weź się w garść człowieku” – pomyślał zaciskając usta. - „Jeszcze tego Ci brakowało, byś na pierwszej sprawie wdepnął w osobistą, emocjonalną pułapkę!”

Shannon przyniosła z pokoju Alana kawę, o którą prosiła Kate. „Ciekawe dlaczego, mnie tak potraktowała? Czyż nie powinna u mnie, Sędziny, lecz bądź co bądź kobiety szukać zrozumienia?”. Spojrzała na rękę Jacka, którą uspokajał dłoń kobiety. „No tak”. Przypomniała sobie - dyskretnie zawieszając wzrok na białym krążku złota - „Wdowiec”.

Shannon nie założyła rodziny, ale czy to jest wymalowane na jej twarzy? Może dzieci nie miała, lecz z pewnością potrafiła stwierdzić i zinterpretować uczucia.
„Żal, smutek, przerażenie, strach.... z pewnością troska o dzieci, tęsknota... lecz miłość i cierpienie z powodu śmierci męża? Nie, raczej nie miała wątpliwości. Tak nie wygląda osoba chora z miłości... Czyżby chciała podejść Jack’a? Jest kilka sposobów, by wydobyć z tej kobiety, czy wersja wydarzeń tutaj podanych jest prawdziwa... Hm... ” - pomyślała sobie pani psycholog.

10-07-2007, 06:49	#56
Niles Elmwood Reputacja: 0	* * * Pokój 446 A Alan nie bardzo wiedział co o tym wszystkim myśleć. Kobieta była niezwykle przekonywająca, jednak jedna rzecz zdecydowanie przykuła jego uwagę. Mianowicie sposób w jaki wyrażała się o zmarłym mężu, w zestawieniu z ekspresją języka ciała, był jednak nie tak wyraźny, jak jej szczera troska o dzieci. "Przeżyła szok widząc ciało męża, czy raczej doznała go przez to, że popełniła zbrodnię?" Zanik pamięci. O ile dobrze zrozumiał, twierdzi, że nic nie pamięta. „Tak... Klasyczna odpowiedź . Jednak są sposoby, żeby wykryć, czy to co twierdzi jest prawdą... Hm...” Pokój 446 Jack zastanawiał, na ile jego myśli są wyryte na twarzy. Spojrzał w lustro, za którym siedział Alan. Może to, że pracował kiedyś w rynku dziecięcych programów zostawiło odcisk sympatii na jego obliczu? Czym wzbudził jej zaufanie, jeśli nie było ono tylko grą? Pierwsze przesłuchanie, czy takim je sobie wyobrażał? Razem z Shannon drążyli wokół tych samych, kluczowych pytań, za każdym razem otrzymując tę samą odpowiedź, za każdym razem coraz bardziej zdezorientowanej kobiety. „Nie pamiętam - no dobrze, nie pamięta. Równie dobrze, można by założyć, że mówi „to nie ja”, co nie świadczy jeszcze, że jest niewinna.” Jack czuł ogromną przykrość z powodu tragedii kobiety. Obrazy zakopanych wspomnień uderzyły ze zdwojoną siłą, wydostając się z dna serca... Jego Christie, mała Marry, Adam... „Weź się w garść człowieku” – pomyślał zaciskając usta. - „Jeszcze tego Ci brakowało, byś na pierwszej sprawie wdepnął w osobistą, emocjonalną pułapkę!” Shannon przyniosła z pokoju Alana kawę, o którą prosiła Kate. „Ciekawe dlaczego, mnie tak potraktowała? Czyż nie powinna u mnie, Sędziny, lecz bądź co bądź kobiety szukać zrozumienia?”. Spojrzała na rękę Jacka, którą uspokajał dłoń kobiety. „No tak”. Przypomniała sobie - dyskretnie zawieszając wzrok na białym krążku złota - „Wdowiec”. Shannon nie założyła rodziny, ale czy to jest wymalowane na jej twarzy? Może dzieci nie miała, lecz z pewnością potrafiła stwierdzić i zinterpretować uczucia. „Żal, smutek, przerażenie, strach.... z pewnością troska o dzieci, tęsknota... lecz miłość i cierpienie z powodu śmierci męża? Nie, raczej nie miała wątpliwości. Tak nie wygląda osoba chora z miłości... Czyżby chciała podejść Jack’a? Jest kilka sposobów, by wydobyć z tej kobiety, czy wersja wydarzeń tutaj podanych jest prawdziwa... Hm... ” - pomyślała sobie pani psycholog.