W celi nie znaleźli nic ciekawego, a do tego napełniła ich ona smutkiem. Zamknęli ją ponownie, zapewniając szczątkom w środku wieczny spokój. Przeszli potem do pomieszczenia, w którym znaleźli klucze. Zarwana ściana i jama ziejąca w podłodze wskazywała na mocne wstrząsy ziemi w tym rejonie. To trzęsienie musiało zdeformować framugę, i ponownie Kea musiała użyć swej siły do otwarcia kolejnych drzwi. Znaleźli się w sypialni z drewnianą podłogą i ścianami obitymi dywanami. Pod ścianą wschodnią znajdowało się wielkie łoże z baldachimem, pod południową wielka komoda, a pośrodku stół i cztery krzesła. Wszystko pokryte było grubą warstwą pyłu i gruzu z popękanego i częściowo zarwanego sufitu.

Wyjście prowadzące na północ blokowały drzwi zamknięte od strony pokoju na zasuwę. Korytarz za nimi był mocno zawalony gruzem. Po około dziesięciu metrach głazy całkowicie uniemożliwiały dalsze przejście.

Również i w małym pokoiku dołączonym do sypialni ściana była zarwana. Wszędzie, na podłodze i sprzętach, zalegał pył i gruz. Znajdowały się tam tylko dwa połamane i zbutwiałe łóżka, a na stojaku obok drzwi odkryli stare włócznie.

W trakcie przeszukiwania tych pomieszczeń dołączyli do nich Ryś i Liward.