Axim jak na żołnierza przystało, wyglądał schludnie i profesjonalnie. Zbroja rycerska błyszczała, podobnie jak wypolerowane buty, miecze oraz pozostały rynsztunek. Świeżo przystrzyżone włosy i zarost twarzy także nie zostawiały śladu niechlujstwa. Jego krok marszowy był równy, chociaż w zbieraninie najemników, z którymi przyszło mu podróżować, wydawał się komiczny i zbędny. Stary żołdak nie zrażał się jednak tak łatwo, przybierając marsową minę i gromiąc spojrzeniem co bardziej niezorganizowane osoby.

Tuż za nim podążał Draug, kieszonkowiec, który należał do ich drużyny już kilka misji. Poza tym nad głowami śmiałków zataczał okręgi srebrny kruk, nazwany przez Walkirię Duchem. Jako iż Sybill miała już parę podkomendnych, opieka nad ptakiem zaczęła ją przerastać, więc oddała stworzenie pod pieczę Jarnara. Ten nie oponował, wręcz przeciwnie. Dostrzegł w Duchu zastosowania taktyczne, które w przyszłości miał zamiar wprowadzić w życie.

Kiedy najemnicy zatrzymali się na naradę, Axim cierpliwie słuchał propozycji, samemu rozważając kolejne posunięcie. Zwiad był jak najbardziej dobrą opcją, dlatego nie oponował na jej żaden rodzaj. Czy to w postaci harpii, czy też sowy wiedźmy Sidhe. Pluszka, który niepostrzeżenie wyłamał się z szeregu i zaczął wspinaczkę na własną rękę nie zauważył, toteż nie mógł zareagować na jego poczynania.

- Zgadzam się z Balkazarem. Jesteśmy dużą grupą. Jeśli mamy ryzykować wykrycie, to lepiej zrobić to na naszych warunkach, podczas szturmu - wtrącił Axim, przystając obok orka, do którego skinął głową.
- Alchemiku - żołdak zwrócił się do Bartholomeusa. - Jeśli twój preparat jest tak skuteczny, jak mówisz, to być może trzeba będzie go użyć już teraz - powiedział to mężczyzny, po czym zerknął ponad ich głowy. - Zanim jednak podejmiemy decyzję, poczekałbym na informację od naszego zwiadu. Jakie jest twoje zdanie, Walkirio? - ostatnie pytanie skierował do Sybill.