Zara

- Tak jest! - odpowiedział z entuzjazmem Hiroshi masażystce na pytanie o stan zdrowia. Tak naprawdę wciąż odczuwał skutki wypadku, ale odwaga, to odwaga. Nie mógł teraz pokazywać, że jest słaby, że coś go boli. Choć najbardziej bolało go wewnętrznie, że jednak nie pomógł Makiko. Nie wiadomo, co z nią teraz było. Musiał teraz liczyć na to, że policja szybko ją odnajdzie. Albo Soroyama coś zrobi. Zdał mu raport relację ze zdarzenia telefonicznie, jeszcze ze szpitala. Chociaż jak się później okazało, możliwe, że mogliby to zrobić twarzą w twarz, bo tamtego dnia trafili tam obaj...

Treningi, zmaganie się z bólem, a następnie mecz pozwoliły na odrzucenie złych myśli. A pierwsza połowa toczyła się fantastycznie, każdy na boisku świetnie spełniał swoją rolę. Sasaki poprawił się względem ostatniego meczu, dorzucając piłki, które kończyły się strzelonymi bramkami. Prawdziwy popis strzelecki dał Soroyama, który również potrafił odciąć się od bólu i zmartwień. Podczas celebracji goli, Hiroshi unikał kontaktu z kolegami. Wystarczyło mu to, że już grając w środku pola wiele razy musiał walczyć ciałem z rywalami. A każde takie zderzenie kumulowało się z turlaniem po asfalcie, po wykopaniu z jadącego samochodu.

Ale schodząc do szatni, do Hiroshiego i Soroyamy podbiegł Johnatan, poklepując po plecach.
- Dzięki, ale już odpuść sobie to klepanie - odpowiedział lekko skrzywiony na odzywające się z niezadowoleniem ciało. - Ale wszyscy gramy dobrze! Oby tak dalej.

Po czym zbiegł do szatni, by teraz jednak dać się obejrzeć A - chan. Jeśli mogła jakoś pomóc w dotrwaniu w pełni sił do końca meczu, to musiał z tego skorzystać. Chociaż w razie jego potrzeby, pierwszeństwo w zabiegach regeneracyjnych miał bohater pierwszej połowy, a i też trochę bohater w życiu prywatnym Hiroshiego. Soroyama. Hajime Soroyama.