On wiedział.

Ance nie zależało. Nie czuła nawet, że podejmuje ryzyko. Nadszarpywanie nerwów jaszczuroczłeka zdawało się nie mieć dalekonośnych konsekwencji, przynajmniej tak długo, jak ich potrzebował. To on mógł być tutaj gospodarzem, ale jednocześnie to on był jeden, a ich jeszcze szóstka, chociaż w takim tempie w jakim się przerzedzali, to starczyło osób jeszcze na jakiś tydzień.

Przyjęła oświadczyny od Thazara, udając wzruszenie. Pierścień schowała tam, gdzie złodziej zwykle trzymał małe przedmioty i zapomniała o nim tak samo, jak o kamieniu znalezionym w poprzedniej osadzie. Będzie miałą masę niespodzianek rozgrzebując plecak po powrocie na kontynent.

Miejscówka zaś... kolejna nawiedzona osada. "Tu bezpiecznie" pewnie tak samo, jak w każdym poprzednim miejscu, czyli nie dłużej, jak dobę. Trzeba było ją sporzytkować zanim przybiegnie dinozaur.

- Nie przemocz się - powiedziała do Edrika - bo się przeziębisz albo gorzej. Ja pójdę się rozejrzeć tam, gdzie stoi tamten cały budynek [nr.3, fioletowy]. Bo jest cały i w nim może jeszcze być coś, co nie przegniło.

Zabrała tylko plecak z narzędziami, zostawiając resztę na pastwę drużyny. Gitarkę ułożyła na szczycie plecaka podróżnego, jak kosztowności na aksamitnej poduszce. Nie czekała na innych, nie potrzebne jej było towarzystwo, a nawet mogło wadzić. Starała się unikać deszczu, jakby była z cukru, przemykając pod osłoną pobliskich domów.


Anka idzie przez domu 9 > 5 > 4 aż do 3. Rozgląda się pobierznie po wszystkich, dopóki nie dotrze do trójki, którą chce dokładnie przeczesać.