Korytarze Zikkuratu

Zaraz po wejściu do środka poczuli znajomy im z komnat sypialnych zimny zapach jak w piwnicy. W korytarzu im głębiej szli tym robiło się zimniej. Była to przyjemna odmiana od dusznego wilgotnego skwaru jaki był na zewnątrz. W dłoniach mieli prowizoryczne pochodnie którymi oświetlali sobie drogę, choć magowi nie szczególnie to było potrzebne. Co jakiś czas robili kredą znaki by później wiedzieć jak wrócić. Na ścianach wymalowane były symbole, których żaden z mężczyzn nie potrafił odczytać.
Korytarz wił się, aż doszli do klatki schodowej gdzie kamienne schody prowadziły w dół, ale też korytarz ciągnął się dalej.
– Idziemy w dół, czy dalej korytarzem? – spytał Thazar.
– W dół – odrzekł mu Edrik.
Co prawda stara mądrość głosiła, że gdy się schodziło w dół, to potem trzeba było wejść ponownie na górę, ale Thazar tylko skinął głową i ruszył po schodach na dół.

Duża warstwa kurzu, w której odciskały się podeszwy ich butów, wskazywała, że nikt tędy nie chodził. Ostrożnie stawiając kroki schodzili coraz niżej, aż dotarli na niższy poziom. Tam znajdowały się kolejne schody prowadzące jeszcze bardziej w dół oraz odchodził szeroki korytarz kierujący się gdzieś w ciemność.
– Chodźmy dla odmiany korytarzem – powiedział Thazar. – Rozejrzymy się, a potem, w razie czego, zejdziemy niżej.
– Pamiętasz o zostawianiu znaków? – zapytał Edrik, nim ruszyli dalej, chcąc być pewnym, że nie skończą w jakiejś zapomnianej przez bogów dziurze.
– Oczywiście – odparł Thazar, który nie miał zamiaru do końca życia błąkać się po mrocznych korytarzach.

Panowie skrupulatnie znacząc za sobą drogę, brnęli przez ciemność sporego korytarza. Ściany co jakiś czas miały jakieś oznaczenia, które nic im nie mówiły. Dopiero gdy zaszli naprawdę daleko, dochodząc do klatki schodowej prowadzącej tylko w dół zobaczyli na ścianie pierwszą płaskorzeźbę. Przedstawiała jaszczura podobnego do ich gospodarza, który stał w dumnej pozycji. Musiał być to jakiś wojownik, bo miał na sobie porządną zbroję, której wygląd był nie gorszy od najlepszych dzieł krasnoludzkich rzemieślników, a w ręce trzymał piękną włócznię. Pod wizerunkiem był napis, który ku zaskoczeniu Thazara, był w stanie odczytać. "Resh'sir Obrońca". Natomiast Edrik miał przeczucie, że coś go jakby wzywało by iść dalej, zejść schodami na niższy poziom. Spojrzał on tylko na Thazara, po czym począł schodzić jeszcze niżej.
– Poczekaj, zaraz do ciebie dołączę – powiedział Thazar.
Płaskorzeźba go interesowała i nie zamierzał jej zostawiać bez dokładniejszego zbadanie. A że był magiem, to najpierw rzucił na rzeźbę jeden z najprostszych, ale bardzo przydatny czar – wykrycie magii. I magia ewidentnie tu była, choć ledwo wyczuwalna. Ta najbliżej była wystarczająco silna, by mag określił ją jako iluzję.

Wiara w to, że rzeźba jednak kryje w sobie jakiś sekret, nie opuszczała Thazara. Jeśli, na przykład, było to jakieś tajne przejście, to z pewnością jakoś można było je otworzyć. Co prawda mag nie został przez bogów obdarzony talentami złodziejskimi, ale słyszał parę opowieści o sekretnych drzwiach. Miał zamiar poruszyć lub wcisnąć parę wystających elementów, szczególnie takich, które wydały mu się bardziej wytarte od pozostałych.
A na sam koniec spróbować poruszyć włócznię.

Po dotknięciu płaskorzeźby ta zaświeciła się. Lekko, nadając kolory przedstawionemu jaszczurowi. Włócznia mieniła się w przyjemnych i ciepłych barwach żółci i pomarańczowego. Ale to nie było wszystko. Po chwili korytarz rozświetlił się bladym błękitnym blaskiem jakby świetliki zasiadały na suficie. Pochodnie nie były już potrzebne, bo oświetlenie działało również na klatce schodowej.

Włączenie oświetlenia Thazarowi nie wystarczyło. Przyjrzał się dokładniej włóczni. Niby wyglądała jak nieodłączny element płaskorzeźby, ale ją tam wiedział... Spróbował ją poruszyć, lecz włócznia była tylko i wyłącznie tym, na co wyglądała – kamiennym rzeźbieniem.

Stary wojownik minął stojącego przy płaskorzeźbie maga i zaczął schodzić w dół. Tu klatka schodowa była obszerna, a na ścianach dostrzegli więcej kamiennych obrazów. W miarę jak szli coraz bardziej w dół, układały się one w opowieść. Przedstawiała ona przybycie jaszczuroludzi do tego świata przez trójkątny portal, opowieść jak wznieśli budowle a następnie sprowadzili ludzi. Gdy weszli już na korytarz zobaczyli jak na płaskorzeźbach wizerunki jaszczurów uczą ludzi życia w tym miejscu. Historia wyryta na ścianie zakończyła się odejściem jaszczurów do ich świata i pozostawieniem ludzi samych w tym miejscu.
– Jaszczury jak bogowie – powiedział Thazar, oglądając kolejne płaskorzeźby. – Ciekawe, czy te obrazki mówią prawdę. I czy czasem jaszczury trochę się nie wybieliły.
Ludzie nie mieli kajdan, ale to nie znaczyło, że nie byli wykorzystywani do najgorszych robót. A to, że jaszczury ich uczyły, nie świadczyło o niczym. Wykształcony niewolnik jest bardziej przydatny i może być efektywniejszym pomocnikiem.
– Historię piszą zwycięzcy. Już sam ten fakt sprawia, że każdą opowieść trzeba przyjmować z ostrożnością – Edrik skomentował wypowiedź Tahazara.

Na końcu korytarza dotarli do czegoś co mogło być ołtarzem. Zaniedbane pomieszczenie, po środku którego stała wielka kamienna misa przypominająca fontannę, a pod ścianami sali stało 9 kamiennych figur. W tym pomieszczeniu Edrik wiedziony przeczuciem podszedł do figury jedynego człowieka. Zbrojny trzymał miecz i posiadał piękną zbroję. Przypatrując się mu w końcu dostrzegł to co go zapewne miało zainteresować. Na rękawicach zbroi dostrzegł wyryte oczy. Figura była mocno zabrudzoną zbroją płytową.
– Możesz sprawdzić, czy kryje się tutaj jakaś magia? Konkretnie interesowałby mnie ten posąg – Mężczyzna wskazał na figurę człowieka. Samemu również zaczął się uważniej przyglądać pancerzowi. Nie był pewien, czy branie czegoś takiego na przeprawę przez dżunglę byłoby dobrym pomysłem, ale zawsze mógł wdziać ją dopiero przed starciem. Może nawet metal był zaklęty? Nie pogardziłby zmniejszoną wagą, bowiem dźwiganie żelastwa męczyło go w tych warunkach najbardziej.
– Jednej zbroi ci za mało? – spytał Thazar.
Nie czekając na odpowiedź rzucił czar, pozwalający sprawdzić, czy w okolicy znajduje się jakaś magia.
– Jest magiczna, ale tak od razu ci nie powiem, na czym jej magia polega – powiedział po chwili.
Dokładniejsze sprawdzenie zaklętej w zbroi magii postanowił pozostawić na później. Czuł, że w pobliżu są też inne magiczne przedmioty i miał zamiar wszystkie je odnaleźć. Przez moment koncentrował się na zbroi i zaczął się powoli obracać, by określić położenie pozostałych przedmiotów.
– Ale wiesz może, czy jak jej dotknę to mnie nie spopieli, albo co?
– Tak daleko moja wiedza nie sięga – odparł po chwili mag. – Ale nie wyczuwam nic niebezpiecznego. Jest w jakiś sposób umagiczniona, jest w niej też jakaś magia objawień. Myślę, że gdybyś ją porządnie oczyścił, to byłaby cennym nabytkiem. Nie widzę żadnego zagrożenia, ale to ty musisz sam zdecydować, co zrobisz. Poza tym nie wiem, co na to powie nasz uczynny gospodarz.
– A pamiętasz co mówił wcześniej? O truciźnie i o tym, że nie ma niczego, co mogłoby nam pomóc w walce z nekromantą? Jeżeli łgał w drugiej sprawie to możliwe, że i w pierwszej. Uratował nas ponieważ miał interes, a my mamy interes w tym, by się dozbroić. W końcu nie chciał jedynie byśmy myszkowali w “komnacie króla” czy jak to tam nazwał.

łomienie ogniska odbijały się w wolnej od kurzu stali podkreślając wygięcia oraz pieczołowitość wykonania. Czyszczenie znalezionego pancerza pozwalało oczyścić umysł z frustracji powstałej w wyniku wyczekiwania na powrót jaszczuroczłeka. Decyzja Boro była przejawem zwykłej głupoty oraz młodzieńczej niecierpliwości, a także samolubności. Nie dość, że zapewne straci życie w pierwszej lepszej dziurze, albo w paszczy dzikiej bestii, to na dodatek opóźnił całą wyprawę. Niemniej co się stało to się nie odstanie, a ofiarowany czas udało się owocnie spożytkować. Możność wdziania obłożonej magią zbroi dodawała otuchy, zwłaszcza, że była pobłogosławiona przez helmitów. Jakby tego było mało wraz z doprowadzaniem kolejnych elementów do czystości jego umysł również zyskiwał na klarowności, a pogrzebana w jego odmętach wiedza znalazła drogę na powierzchnię. Jeżeli się nie mylił, a był prawie pewien, iż tak nie było, to miał przed sobą pancerz stworzony specjalnie dla wyznawców Helma i to tych wyżej postawionych, bądź zasłużonych. Szczególnie pomocne w określeniu natury zbroi były umieszczona na rękawicach oczy, a dokładniej drobne ryty. Owe znaki mówiły zaś o ogniu oraz błyskawicy, a fakt umieszczenia ich w tym konkretnym miejscu wskazywał, iż Helm ma baczenie na tego, który jest w te płyty zakuty i osłoni go od gniewu burz oraz mocy ognia.

omnata, którą objął w posiadanie była skromna, lecz wystarczająco przestronna, by rozłożyć w niej swoje pancerze, miał ich bowiem w chwili obecnej, aż trzy, a także na broń oraz resztę rzeczy, które ostały mu się w katastrofie. Uklęknął na obok swego posłania i już miał zacząć się modlić, kiedy to przypomniał sobie czymś, co skrywało się w jego plecaku. Odnalezienie kuli znalezionej przez Thazara nie było trudne. W dotyku była idealnie gładka, a zawieszone wewnątrz drobiny przyciągały wzrok. Jednak, gdy uważniej się jej przyjrzał zlokalizował obiekt swych poszukiwać, symbol rękawicy z okiem. Nie mając wielkiego doświadczenia z magicznymi przedmiotami uczynił pierwszą rzecz, która przyszła mu na myśl, czyli pomodlił się do Helma w jej obecności. Okazało się to dość trafnym działaniem, bowiem symbol zajaśniał lekko, a ujmując kulę w dłoń wyczuł od niej energię o zdecydowanie pozytywnym charakterze. Nie potrafił tego inaczej określić, a jakby tego było mało na chwilę trawiące serce obawy zniknęły zastąpione przez pewność siebie. Niemniej nie wydarzyło się nic więcej, lecz były to jedynie pozory. Wydarzyło się o wiele więcej, niż inni mogli się spodziewać. Wojownik zasnął bowiem odzyskawszy coś, co uważał jeszcze tak niedawno za stracone. Helm obdarzył go swymi łaskami, a on nie zamierzał jedynie na tym poprzestać i wykorzystać je by osiągnąć swój cel. Cel, który z boską aprobatą zaczynał stawać się realny.

ankiem poprosił do swego pokoju Thazara, by ten pomógł mu z założeniem nowego pancerza. Nie po to go czyścił, by miał teraz robić za ozdóbkę. Z tego typu darów należy korzystać, by oddać honor ich twórcom. Niemniej nie była to jedyna sprawa, którą miał do czaromiota.
– Kula, którą mi dałeś rzeczywiście ma bezpośredni związek z Helmem. Podczas wczorajszych modłów symbol zalśnił lekko, a ja przez krótką chwilę zostałem uwolniony od strachu. Nie znam poznałem jednak jej przeznaczenia, ale nie jest wykluczone, że Strażnik postanowi obdarzyć mnie wiedzą na jej temat. Tymczasem jednak to ja muszę spełnić swoją powinność względem Niego i wykorzystując powierzone mi przez Niego dary oczyścić to miejsce z żywych trupów – rzekł zakładając na ręce ostatni element zbroi w postaci rękawic.
– A ty dowiedziałeś się czegoś o tamtej rękawicy, albo płaszczu?
Thazar skinął głową.
– Płaszcz ma pewne ciekawe i przydatne właściwości – przyznał. – Ma na sobie ponaszywanych kilka łat, które mogą się zamienić w przydatne przedmioty. Na przykład drabinę.
– Z rękawicą sprawa nie do końca jest wyjaśniona – mówił dalej. – Rozmawiałem z Tajgą i ona wyjaśniła mi kilka rzeczy. Rękawica działa... częściowo jak magiczna tarcza. A co kilka dni można zadać nią dość mocny cios. Tylko nie wiem, jakie jest słowo–klucz, by móc w pełni wykorzystywać jej moce.
– Taki płaszcz może nam ocalić czasami skórę, albo być asem w rękawie podczas jakiejś nieoczekiwanej sytuacji. Co do rękawicy to raczej ci nie pomogę. Jeżeli mówimy o magii to wiem jedynie co nieco o klerze Helma. Między innymi o tym pancerzu – Edrik uniósł rękawicę, by Thazar mógł się jej lepiej przyjrzeć. – Dostrzegasz te niewielkie ryty wokół oka? Te mówią o osłonie przed gniewem burzy.
Uniósł drugą rękawicę.
– A te o wybawieniu od ognia. Słyszałem o tego typu pancerzach. Oczywiście sama technologia płatnerska jest gorsza od obecnej, ale nałożone błogosławieństwa są takie same. Można powiedzieć, że jest to stara wersja pancerza Zasłużonego, zbroi otrzymywanej od kleru przez zasłużonych wyznawców. Podobne noszą również m.in. wyżej postawieni w hierarchii duchowni, albo paladyni.
– Tylko co na tej wyspie robi taki pancerz? Ile lat temu, według ciebie, mógł tu wylądować wyznawca Helma?
– To nie jest proste pytanie. Takie pancerze zasadniczo nie stają się ozdobami, a przechodzą z rąk do rąk, bądź mogą być dziedziczone. Innymi słowy mógł powstać równie dobrze 50, albo i 150 lat temu. Co się natomiast tyczy znalezienia się tutaj to nie potrafię powiedzieć jak długo tutaj ta zbroja spoczywała nim ją znaleźliśmy. Mimo to zakładałbym jednak, że spoczywała tak dłużej, aniżeli krócej. Doprowadzenie jej do używalności wszakże trochę zajęło.
– Najważniejsze, żebyś był z niego zadowolony – stwierdził Thazar. – Chociaż, prawdę mówiąc, wolałbym, żeby nie był do niczego potrzebny. To jednak wydaje mi się mało prawdopodobne.
– To myślimy podobnie – rzekł stukając opancerzonym palcem w napierśnik. – A Tajga co o tym wszystkim myśli? Kiedy zobaczyła nas z tymi rzeczami dostrzegłem u niej taki charakterystyczny błysk w oku.
– Ona się dość dużo włóczyła po świecie i umie rozpoznawać magiczne przedmioty – odparł mag. – Pewnie się zainteresowała naszymi znaleziskami. I trudno jej się dziwić. Zapewne ich wyprawa nie dała takich efektów.
Edrik pokiwał głową.
– W sumie racja, nie widziałem, by coś niosły ze sobą.
– Sądzę, że by się pochwaliły, nawet gdyby był to tylko jakiś drobiazg – Thazar przez moment wpatrywał się w przestrzeń. – Im więcej mamy magii, tym większą będziemy mieli szansę, że wyjdziemy z tego cało.
– Pamiętaj, że magia również jest zawodna. Wystarczy spojrzeć na naszą sytuację. Gdyby nie zawiodła magia kapłanki Umberlee to nie siedzielibyśmy teraz tutaj.
– Nie myl magii kapłańskiej z moją – powiedział Thazar. – Do mojej bogowie raczej się nie mieszają. Poza tym... a nuż to oni zadecydowali o tym, że mieliśmy się tu znaleźć?
Edrik zamyślił się.
– Może… – westchnął. – Idziemy?
Thazar skinął głową i pierwszy ruszył w stronę wyjścia.

iepogoda nie była czymś, co mogło go teraz zatrzymać, bowiem rozpalona na nowo wiara w opiekuńczą moc Helma napełniała jego serce nadzieją, a ciało siłą. Gorąco zdawała się nie robić na nim większego wrażenia, a towarzysze niedoli spostrzec mogli, że jego oblicze było lekko odmienione. Nadal głównym jego elementem był zdeterminowany wyraz twarzy, lecz było w nim coś innego, jakby frustrację, lęk oraz gniew zastąpiły nadzieja oraz pewność siebie. Niemniej oczy jego nie zdradzały rozkojarzenia, a czujność, bowiem z dość dużym powodzeniem udawało mu się unikać poślizgnięć oraz błotnych kąpieli. Większość brudu, który próbował przylepić się do stalowych blach kończył zmyty przez deszczowe strugi.

tabilny grunt pod stopami powitał z radością, a wizja mocnego dachu nad głową dodawała otuchy, zwłaszcza, że zmierzch zbliżał się nieubłaganie. Słowa jaszczuroczłeka o bezpieczeństwie w tym miejscu nie do końca go przekonywały, zwłaszcza po sytuacji z Yuan-ti, to też pierwszą rzeczą jaką postanowił uczynić było przeczesanie okolicy w poszukiwaniu możliwych niebezpieczeństw.
– Trzeba się rozejrzeć, czy coś się tutaj nie zalęgło, albo nie przylazło. Ktoś idzie ze mną? W międzyczasie można by poszukać mniej dziurawego dachu, a z tych starych mebli może coś nada się na opał.

Edrik w pierwszej kolejności sprawdza ścieżki i okolicę przy domostwach 22 i 23, następnie kieruje się zachodni skraj osady (ścieżkami), by rozejrzeć się w okolicach 20 i 17. W końcu rusza na północ, by rzucić okiem na 10, 11, 12, 6, 8, 1 i 2, by na koniec zatrzymać się i ogrzać w 3. Na sen oczywiście zdejmuje pancerz.