| Dosłownie przed chwilą przeszkadzały mi byle błahostki... takie jak zimne powietrze i niewygodne stanowisko CKM'u, a teraz nasza drużyna dostała się pod ciężki ostrzał, nawet nie miałem pojęcia kto miał czelność podniesienia ręki na żołnierzy Imperatora? Zadawałem sobie te pytanie. Najpierw strzał następnie huk, wybuch i wybuch który wgniótł nas w ziemię. No i ten ogień z wieży pojazdu nie wiem czy ktoś wyszedł cało z tego. Nim zdołałem podnieść gdzieś przeleciał Kułuszkin, oznajmij że przejmuje dowództwo i rozkazał Turandowi osłaniać rannego Ivana, pomyślałem że nie będę pryszczem na dupie i pomogę. Ostrzał wroga wydobywał się ze skraju lasu, coś mi się zdawało że nie są najlepszymi strzelcami gdyż podczas profesjonalnej pułapki powinniśmy już być wszyscy dawno wybici...Na nasze szczęście jednak tak nie jest. Na oślep szybkim ruchem ręki chwyciłem za granat odłamkowy i spojrzałem ku koronom drzew zza chimery gdzie czaił się wróg. Odbezpieczyłem granat i cisnąłem nim najlepiej jak umiałem tak aby choć jednego uśmiercić, zranić albo odwrócić choć na chwilę ich uwagę.
"-Kułuszkin!!"-Krzyknąłem ile sił w płucach-"-Zaczekaj na eksplozję i wtedy ruszaj" Po czym ponownie podbiegłem do miejsca gdzie wybuch wcisnął mnie w miejsce by podnieść z ziemi swojego boltera. Po chwili już dzierżąc broń ruszyłem ku przeciwległemu kierunku niźli ruszył Turand i Kułuszkin być może nie będą agresorzy spodziewać się ostrzału broni cięzkiej
__________________ Jednogłośną decyzją prof. biskupa Fiodora Aleksandrowicza Jelcyna, dyrektora Instytutu Badań Nad Czarami i Magią w Sankt Petersburgu nie stwierdzono w naszych sesjach błędów logicznych.
"Dwóch pancernych i Kotecek" |